Naar aanleiding van een column op facebook van de schrijver Chris Polanen over heimwee, pende ik dit spontaan neer. Het kreeg zoveel goede reacties dat ik dacht ik plaats het ook op mijn eigen site.
Heel in het begin toen ik naar Nederland kwam was ik van plan meteen terug naar te gaan naar Suriname als mijn studie eenmaal afgerond was. Ergens, along the way, is het een en ander anders gelopen dan gepland.
Studeren in Nederland was zonder meer geweldig. Meer dan bits en bytes en de reeks van Fibonacci die mij hoofdpijn bezorgden, maar verplicht onderdeel waren van de studie Informatica aan de UVA, leerde ik mensen kennen. Zo leerde ik ook meer over de Surinaamse, Nederlandse en zelfs Europese cultuur.
Ik ging niet alleen naar Caribbean, de Surinaamse discotheek, maar ook naar Escape en Dansen bij Jansen. Naast de fantastische musicals als Sarafina, Miss Saigon en Cats, bezocht ik ook de Stopera waar ik voor het eerst een Opera zag, maar ook de Balie waar ik misschien wel het beste toneelstuk ooit heb gezien van het toenmalig DNA, de Schutting. De fantastische rol die Glenn Duurvoort speelde in het stuk van August Willson dat nu verfilmd is in Fences, was zowel een openbaring als een verrijking.
Door te werken bij de Ako en als schoonmaakster bij een bank, kon ik sparen en reisjes maken naar Spanje, Frankrijk, Griekenland, België en Portugal.
Om echt alles uit mijn studenten tijd te halen, ben ik stage gaan lopen in Portugal. Daar heb ik uiteindelijk met twee hele leuke Duitse jongens, Thilo en Florian, gewoond, aan Calcadinha de Figuera midden in het centrum van Lissabon, omdat ik als zwart meisje niet gemakkelijk aan een kamer kon komen.
Mocht het nog niet duidelijk zijn, ik heb waanzinnig genoten van mijn studententijd, mijn tijd in Nederland, maar echt blijven wonen daar is nooit mijn doel geweest.
Nadat mijn studie eenmaal was afgerond en ik een paar keer was afgewezen voor jobs in Suriname en op Curacao, was de keus gemaakt om wat in ieder geval voorlopig in Nederland te blijven.
Toen de kans kwam om naar de VS te komen heb ik die met beide handen aangegrepen. Ik was al eerder in New York geweest en vond het meteen een fantastische stad, maar ik had nooit kunnen voorzien dat Brooklyn my home away from home zou worden.
Is het hier perfect? Nee, maar ik voel me wel echt thuis hier. Tuurlijk mis vrienden en familie in Suriname en Nederland. Soms voel ik mij heel eerlijk zelfs ontworteld. Ik weet namelijk niet of ik nog in Nederland zou kunnen aarden, maar Suriname blijft mijn thuis.
De geur, de wind, de bomen, de mensen. Ik wil de grond altijd kussen wanneer ik uit het vliegtuig stap. Er zijn zeker dingen die mij niet lekker zitten, de wantoestanden, het onrecht, zoveel social issues, maar ook die spelen al dan niet in meer of mindere mate zowel hier in VS als in Nederland. Net zal nergens, nooit perfect zijn.
Soms vraag ik me af hoe het zou zijn gegaan als ik terug was gegaan en of ik meer had kunnen doen dan de “Geen brood, geen school actie”. Een grimmige tijd die mij zowel heeft getraumatiseerd als gevormd. Wie zal het zeggen, wie zal het weten.
Voorlopig heb ik geen spijt. Ik doe mijn ding. Ook en misschien vooral in het buitenland, gaat het niet altijd over rozen, maar met alle ups en downs, voel ik nog steeds dat ik groei en kan groeien.
Uit een wereld van “Je moet roeien met de riemen die je hebt” naar “Het kan niet, bestaat niet”, maakt me nog steeds broeia, maar ik ben beiden en doe het nog steeds echt, mijn eigen ding. En dat is priceless. Soso Lobi. ❤️❤️❤️
