Schepen worden vaak als iets mannelijks gezien, maar de 37-jarige Joyce Rozenhout trekt zich daar niets van aan. Sinds 2008 is zij directeur bij de N.V. Scheepvaart Maatschappij Suriname. Een bijzonde baan en Joyce heeft nog iets bijzonders; ze heeft nog nooit haar haar gerelaxed.
Schepen worden vaak als iets mannelijks gezien, maar de 37-jarige Joyce Rozenhout trekt zich daar niets van aan. Sinds 2008 is zij directeur bij de N.V. Scheepvaart Maatschappij Suriname. Een bijzonde baan en Joyce heeft nog iets bijzonders; ze heeft nog nooit haar haar gerelaxed.
De reden dat ze haar haar nog nooit heeft gerelaxed is simpel. ,,Ik heb mijn kroeshaar altijd mooi gevonden houd niet van nep. Ik zou ook niet weten hoe ik moet omgaan met relaxed haar,’’ vertelt de uit Suriname afkomstige vrouw. Dat ze altijd trots is geweest op haar kroeshaar komt ook door de positieve reacties die ze er altijd op heeft gekregen. ,,Ik kreeg en krijg nog steeds veel complimenten over mijn haar en kapsel.’’ De vrouwen die nog onzeker zijn over hun kroeshaar, wil Joyce graag toespreken: ,,Hee, kop op meid. Je haar is mooi, je bent mooi, je bent uniek, je bent wie je bent. God heeft je zo geschapen en laat niemand je iets anders wijsmaken.’’
Deze boodschap zal ze ook haar dochtertje meegeven als zij ooit haar kroeshaar wil relaxen. ,,Mijn meisje is nu zes jaar en zegt dat ze wel lang haar wil, dus daar hebben we af en toe discussies over. Als zij haar kroeshaar wil relaxen, zal ik er alles aan doen om haar te overtuigen dat haar haar uniek en mooi is. Je moet gewoon jezelf zijn en je kroeshaar mooi dragen, dus zorg ik er voor dat ze mooie kapsels maakt net zoals toen ik jong was, zodat ze trots kan zijn op d’r haar.’’
Haar eigen kroeshaar draagt Joyce vaak in een bol. ,,Als jong meisje had ik meestal wel Curaçaose krullen, maar ik draag het nu in een bol voor het gemak.’’ Ook als ze naar en chique feest gaat, bijvoorbeeld van de Scheepvaartmaatschappij, draagt Joyce haar haar graag in een bol. ,,Ik ga met mijn alledaagse bol of soms maak ik eerst Curaçaose krullen en steek het dan op. Ik hou van hoge bollen en vind dat het me goed staat.’’
Joyce Rozenhout is altijd al stoer geweest. ,,Als klein meisje wilde ik politieagente worden.’‘ Naarmate ze ouder werd veranderde die droom. Na het VWO is Joyce Agogische wetenschappen en Onderwijskunde gaan studeren aan de universiteit. ,,Ik ben dus Agoog, dat is een veranderingsdeskundige,’’ vertelt Joyce. Na haar studie heeft ze drie jaar Maatschappelijk werk gedaan in een kindertehuis en acht jaar bij de stichting SUCET als com on keskittynyt taysin kasinopeleihin ja sen homman se osaa varsin mallikkaasti. projectleider, stafmedewerker en trainer van leerkrachten op basisscholen. Ongeveer vier jaar geleden kwam er een mooie kans op haar pad en is ze directeur geworden van N.V. Scheepvaart Maatschappij Suriname. ,,Kort voor ik directeur werd heb ik anderhalf jaar gediend als Hoofdambtenaar op het ministerie van Transport, Communicatie en Toerisme (TCT), in de functie van Hoofd Personeelszaken. Na een gesprek met de toenmalige minister van TCT heb ik besloten om bij de N.V. te solliciteren en vier jaar geleden ben ik directeur geworden. In principe heb ik niet veel met scheepvaart, maar nu heb ik wel veel geleerd.’’
Het was voor Joyce niet makkelijk om serieus genomen te worden als directeur bij de scheepvaartmaatschappij. ,,Er waren soms wel vervelende opmerkingen zoals dat ik als vrouw geen leiding zou kunnen geven aan het bedrijf. Maar om sommige opmerkingen kon ik wel lachen. Ze grapten bijvoorbeeld dat ik alleen korjalen het bedrijf in zou brengen.’’ Korjalen zijn primitieve boten, zoals uitgehouwen boomstammen.
Haar werk als directeur neemt veel tijd in beslag, maar in haar drukke agenda kan ze altijd wel tijd vinden voor haar hobby’s. ,,Ik hou van winkelen, zwemmen en hengelen. Ook lachen en gezellig babbelen zijn hobby’s van mij.’’ Wil je Joyce ‘s nachts uit haar bed halen, dan moet je zorgen voor een lekkere portie bami met kipsaus, podosiri met kwak of cassave brood. ,,Die gerechten kunnen echt mijn slaap stelen.’’ De directrice gaat het liefst op vakantie naar de staat Florida in de Verenigde staten, maar als je vraagt wat het mooiste plekje op de wereld is, antwoordt Joyce: ,,Suriname natuurlijk!’’.
