Janine, mijn beste vriendin sinds de MULO school in Suriname, kwam een paar weken geleden eindelijk een keer naar New York. Ik was in alle staten en verheugde me baldadig want ik wist gewoon dat het weer als vanouds intens gezellig zou zijn. Ook al was het maar voor twee nachten. Ze kwam namelijk voor een workshop en zou op de terug weg bij mij logeren.
Hoewel ze een zus heeft in Florida kon Janine zich niet echt een voorstelling maken van hoe mijn leven er nu uitziet. Gedeeltelijk mijn schuld want haar vragen beantwoord ik vaak een beetje vaag en soms een beetje cynisch. Een soort aangeleerd automatisme omdat ik er van uit ga dat het toch niet te vatten is of misschien ben ik wel te bewust van mijn gebrekkig vermogen om het goed uit te leggen. Anyway, nu ze kwam kon ze het zelf zien en beleven.
Het weer had ze niet getroffen en in haar zware geleende winterjas stond ze op me te wachten in de grote hal van Grand Central Station. Een soort centraal station zeg maar, maar dan veel groter. Ze vond de grote goed verlichte marmer hal prachtig en was meteen onder de indruk van het grootse New York. Om een goed begin te maken zijn we eerst met haar twee kleine, maar best zware koffers naar huis getogen. Daarna konden we gezellig gaan eten.
Er stonden verschillende restaurants op de agenda want Janine is dol op lekker. Zelf is ze een erg goede kok. Haar favoriete keuken varieert en als ze buiten Suriname is wil ze alles proberen wat in Suriname niet gangbaar is, als om inspriatie op te doen voor nieuwe recepten. Ik nam haar mee naar Wild Ginger. Een trendy chique restaurant in Hoboken met een fusion keuken van Aziatische gerechten. Dat kwam goed uit want Janine wilde Sushi. Ze was erg in haar element met een combinatie van Zalm, Tuna en Paling rolls. Dit agenda punt kon als zeer geslaagd worden beschouwd.
De terug weg naar huis was wat minder aangezien dit een stevig half uurtje lopen was. Zelf vind ik het altijd prettig om na het eten te gaan lopen, maar Janine is een luxe madam die daar niet dol op is. Behalve dat het behoorlijk koud was, zo een 8 graden, stond er ook nog een stevige tegen wind. Die arme vrouw dacht ik helemaal uit het lekkere warme Suriname loopt hier te pinaren in de kou, zal ze me onterfen als vriendin? Maar ze heeft vlot doorgestapt en toen we eenmaal thuis waren hebben we zitten kletsen tot twee uur in de ochtend. Ik ben er van overtuigd dat ze zal lachen als ze mijn gedachten achteraf leest.
De volgende dag stond shoppen op de agenda. Het allereerste waar ze naar toe wilde waren de haar winkels. Mijn boezem vriendin heeft sinds ik haar ken haar haren gerelaxt en ik heb haar nooit geprobeerd over te halen om te stoppen. Omgekeerd heeft ze mij ook nooit overgehaald om te relaxen. Nu lijkt ze into weave en nu ze hier was wilde alle soorten en typen haar gaan bekijken. Dat is goed gelukt, maar het aanbod maakte de keus niet makkelijker. Dat was ook het geval met tassen. Voor $35 kun je in China Town een geweldige Prada of Gucci tas op de kop tikken, als je maar weet wat je wil. Anders ben je uren bezig. We zijn daarna nog Macy’s in geweest voor een uitgebreide makeup sessie en dat was dat. Voor we het wisten was de dag om en was het weer etenstijd.
Dit keer nam ik haar mee naar mijn favoriete Japanner in Manhattan. De naam onthoud ik nooit maar het is op de 9de straat tussen Second en Third Avenue. Hoewel het Japans is ga ik hier altijd heen voor de Koreaanse BBQ. Niet alleen is het eten om te smullen, je kan hier ook heerlijk en comfortabel op z’n Japans zitten. Onder het genot van Sushi en Bulgogi hebben we als vanouds zitten bijkletsen. Toen we 14 jaar oud waren snapten onze ouders niet wat we elkaar toch te vertellen hadden als we elkaar nog net dezelfde dag op school hadden gezien en gesproken. Nu meer dan 20 jaar verder is er niet veel veranderd. We leven weliswaar in apparte werelddelen, maar we blijven harts vriendinnen.
Op stap met mijn vriending uit Suriname….
