We komen allemaal wel eens in een situatie waarin we niet goed weten hoe wij moeten reageren of wat me moeten zeggen. Heel vaak is het wanneer mensen gediagnotiseerd zijn met een vreselijke ziekte. Je wil graag meedeleven tonen, maar weet niet hoe en zegt dan net de verkeerde dingen. Meriam May is niet alleen een moedige survior van borstkanker, ze legt graag uit hoe je steun kunt verlenen aan degenen die door het ellendige proces gaan.
We komen allemaal wel eens in een situatie waarin we niet goed weten hoe wij moeten reageren of wat me moeten zeggen. Heel vaak is het wanneer mensen gediagnotiseerd zijn met een vreselijke ziekte. Je wil graag meedeleven tonen, maar weet niet hoe en zegt dan net de verkeerde dingen. Meriam May is niet alleen een moedige survior van borstkanker, ze legt graag uit hoe je steun kunt verlenen aan degenen die door het ellendige proces gaan.
Ik heb in het algemeen een redelijk positieve instelling, ik probeer vaker vooruit te kijken en niet te lang stil te staan bij wat er niet goed gaat. Dit is niet altijd even gemakkelijk en het blijft hard werken om deze instelling vast te houden. De pittige momenten zijn bijv. de momenten dat ik nieuws krijg van een lotgenoot met uitzaaiingen. Deze realiteit slaat mij keihard in het gezicht en brengt mij weer terug naar mijn eigen kwetsbaarheid. Zal het mij ook op deze manier vergaan? Een regelmatig gehoorde reactie is: ‘Je moet positief blijven, hoor’. En wanneer ik zeg dat ik dat wel ben, maar ook een zeer realistische kijk heb op mijn leven, waar kanker altijd deel van zal blijven uitmaken, is de reactie niet altijd even goed. Ik, ja ik, ga ervan uit dat de kanker altijd kan terugkomen…nu, over 6 maanden, misschien over 20 jaar. En juist daarom focus ik mij op het hier en nu en probeer ik er elke dag het beste van te maken.
Ik heb de afgelopen maand ‘gedwongen’ moeten nadenken over de dood. Dit vanwege het verlies van mijn tante en andere mensen waarmee ik lang of minder lang contact mee heb gehad. Allemaal de strijd verloren tegen kanker. Het positieve is dat de dood voor mij een onderwerp is waar ik nu gemakkelijk over kan praten. En hoe meer ik aan mijn sterfelijkheid denk, hoe sterker ik in het leven sta. Natuurlijk is de angst voor terugkeer nog steeds aanwezig. Dat heb ik dan ook geaccepteerd en ik probeer deze angst op mijn manier in toom te houden. Maar dat is voor vele anderen niet als vanzelfsprekend, want wist je dat:
– Veel kankerpatienten kampen met PTSS?
PTSS staat voor Post Traumatisch Stress Syndroom en veel kankerpatienten zijn doodsbang dat de ziekte weer terugkomt. Zij die lijden aan PTSS slapen o.a. slecht, kunnen depressief raken, hebben obsessieve gedachten over kanker en zijn voortdurend angstig. Een jaar na de diagnose heeft zeker meer dan de helft van de patienten last van 1 of meer van deze symptomen. De angsttriggers blijven bij velen ook aanwezig, bijvoorbeeld vóór of tijdens de periodieke controles, bij berichten over kanker in de media of bij nieuws over de dood van lotgenoten. Uit onderzoek blijkt dat veel vrouwen na de diagnose gemiddeld twee angsttriggers per maand hebben en de angst kan dan net zo heftig zijn als de angst tijdens de diagnose en de kankerbehandeling.
Ik herken mijzelf hierin en ook ik beleef die angst. Maar deze angst komt niet in de buurt van die eerste diepe angst na mijn diagnose. Gelukkig heb ik mijn manier gevonden om de angst te reduceren. Dit doe ik voornamelijk door afleiding te zoeken. Een ieder bij wie angst belemmerend werkt, kan er baat bij hebben om hulp te zoeken bij een psycholoog of een andere hulpverlener, die handvatten kan aanreiken om met deze belemmerende angst om te gaan. De angst zal waarschijnlijk altijd een rol blijven spelen, maar je kan zelf invloed krijgen op de mate hiervan.
– Er lijsten bestaan met opmerkingen die je liever niet kan maken als je met een kankerpatient te doen hebt? Alle opmerkingen zijn zeker goed bedoeld, maar niet altijd even handig. De volgende opmerkingen die ik heb gehoord, waarvan mijn wenkbrauwen omhoog schoten of schieten: ‘Je moet niet beginnen met die artsen hoor, ik heb gelezen over een alternatieve….’ Neeee, niet doen..hoe goedbedoeld ook! Op het moment dat kanker je treft ga je alles doen om het te overleven en daarin maak je je eigen persoonlijke keuzes. Please, kraak deze niet af! Toon liever begrip voor die gemaakte keuze en probeer de ander niet van het tegendeel te overtuigen.
Een andere opmerking: ‘Je ziet er geweldig (lees: gezond) uit, je zal wel blij zijn dat het achter de rug is’. Ja, dankje en nee, het is nooit achter de rug! Ik ben voor altijd kankerpatient en de jaarlijkse controles herinneren mij eraan dat ik dat blijf.
Ook: ‘Oh jee, je hebt kanker! Mijn nicht/tante/buurman/ex-vriend had het ook en is eraan overleden..’ Nou, dat vind ik natuurlijk heel erg spijtig en dat meen ik ook. Maar deze zin helpt mij, eigenlijk any kankerpatient écht niet. Kom maar op met die sterke, prachtige verhalen van overlevenden. Dát biedt ons troost!
Of: ‘Hmm, wat een ellende zeg. Dit moet verschrikkelijk voor je zijn!’. We willen geen medelijden en we zijn ook niet zielig. Voor mij en vele anderen die ik ken, heeft kanker, hoe gek dat misschien ook klinkt, de wereld een stuk positiever gemaakt. Ja, echt! Een positieve focus, een continue smile op ons gezicht (of in ons hoofd) en we vinden elke dag wel een lichtpuntje. Niemand pakt dat van ons af, toch mijn lieve vriend Martijn van Sommelsdijck? Mi lobi yu 
❤️
Tot slot, check hieronder het borstzelfonderzoek filmpje van Innerwheel.
Ik hou het voor deze keer voor gezien.
Bedankt, my friends voor het lezen en alsjeblieft:
Enjoy & embrace life while you can!
Lobi
Meriam May
