Laat ik beginnen te zeggen dat ik een fan ben van Nelly Cooman. Ze is een echte baanbreekster geweest op het gebied van hardlopen. Of je fan bent van haar of niet, twee keer wereld kampioen op de 60 meter indoor, zes keer Europees en maar liefst 15 keer Nederlands kampioen, dwingt respect af. Jij en ik doen het haar niet even zo na.
Laat ik beginnen te zeggen dat ik een fan ben van Nelly Cooman. Ze is een echte baanbreekster geweest op het gebied van hardlopen. Of je fan bent van haar of niet, twee keer wereld kampioen op de 60 meter indoor, zes keer Europees en maar liefst 15 keer Nederlands kampioen, dwingt respect af. Jij en ik doen het haar niet even zo na, maar dat betekent niet dat ik haar ideeën deel.
Haar uitspraken in het programma de Nieuwe Maan, waarover ze zich de haat van velen op zich heeft gehaald, hebben mij eerlijk gezegd ook niet echt verbaasd. De voormalig sprintster kan en wil de lasten van haar voorouders niet dragen, want ze heeft ze zelf niet meegemaakt. Ze vervolgde met “Het VOC heeft ook goede dingen gedaan.” Over deze uitspraak, verbaasde ik me wel ten zeerste, maar daar komen we nog op terug.
Er zijn genoeg mensen, Surinamers, die de ideeën van Nelly Cooman erop na houden. Ze zijn er van overtuigd dat het slaven verleden te lang geleden is om nog invloed te hebben vandaag de dag.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik die in Suriname redelijk bevoorrecht ben opgegroeid, hier echt heel lang en diep over heb moeten nadenken. Er lag mij geen duimbreed in de weg om te bereiken wat ik wilde. Althans dat geloofde ik dus, totdat ik kroes ging.
Ik durf te beweren dat Nelly Cooman dezelfde haar struggles heeft gehad als ik. Als atlete kan ik mij haar herinneren met weaves, lekker veel vals haar ingewoven. Tegenwoordig worden weaves gedragen als “protective styles”, maar zeker in die tijd droeg je bijna alleen maar weaves om te camoufleren dat je haar was afgebroken. Dat zeg ik niet om Mevrouw Cooman voor schut te zetten, ik heb het zelf namelijk ook gedaan. Nadat mijn haar tig keer was afgebroken door relaxers, schaamde ik me en camoufleerde de kalende plekken met weaves. Het is een ervaring die bijna alle Zwarte vrouwen gemeen hebben. Echt een schande is een weave trouwens niet want super atleten zoals Serena Williams dragen ook weaves, niks mis mee.
Waar we wel bij stil moeten staan is dat weaves, op Andre Agassie na, praktisch alleen maar door zwarte vrouwen worden gedragen in de sport. Het is een niet te ontkennen feit waarachter een stukje geschiedenis schuil gaat, dat vandaag de dag nog steeds het liefst wordt verhuld.
Zwarte mensen behoren tot het enige ras ter wereld dat niet het recht heeft om het haar natuurlijk te dragen. Alle kapsels die horen bij kroeshaar zoals Dreadlocks, Cornrows en Afros worden gestereotypeerd en zijn niet geaccepteerd in de werksfeer.
Weet je nog van de ballerina van twaalf die was geschorst omdat haar moeder weigerde haar haar te straighten? Zie hier de link: Dansen met kroeshaar mag?
Als gevolg van deze ongeschreven regel heeft maar liefst 73% van de zwarte vrouw last van haarbreek en haaruitval vanwege al dat gestraight om het haar glad te krijgen volgens de opgelegde norm van de westerse maatschappij.
Bij de UN met Cynthia McLoud
Dit is slechts een van de lasten die rechtstreeks verband houden met de slaventijd van 300 jaar geleden, toen onze kapsels al banaal, aanstootgevend en obscene zijn verklaard. De schaamte voor onze unieke krulletjes is er behoorlijk diep in geramd en de consequenties vandaag de dag niet alleen nog duidelijk zichtbaar, ze worden graag in stand gehouden door allerlei instanties die het liefst de achterhaalde normen hanteren.
Het is een last die ik absoluut niet zou willen dragen als ik een keus had, maar het doet elke keer weer pijn wanneer ik een meisje van tien zie met afgebroken gestraight haar. Het is een last die wij allemaal bewust of onbewust meedragen, van gewone burger tot en met top atleten. De schaamte, de pijn, het verdriet. En dit gaat alleen nog maar over het stukje geschiedenis dat ons haar met zich meedraagt.
Ik weet niet of het nog nodig is om dieper in te gaan op het VOC verhaal. Volgens Wikipedia was het VOC het meest winstgevende bedrijf ooit met merendeels soldaten in dienst om handel af te dwingen and andere handels partners op afstand te houden. Als het goed is begrijp je wat dit inhoudt.
Cynthia Mcloud onze Surinaamse guru als het om geschiedenis gaat heeft bij het slaven monument bij de United Nations in New York een tipje van de sluier opgelicht toen ze vertelde dat er in de geschriften stond dat je de Nederlandse boten kon ruiken aankomen in die tijd.
De geketenden moesten namelijk niet alleen ter plekke hun behoeftes doen, er werd niet eens de moeite genomen om de boel, al was het slechts eens in de zoveel tijd, schoon te wassen gedurende de hele reis. Daarmee zetten de schepen van het VOC zich inderdaad in een hele aparte categorie, maar misschien dat ik de andere kant van het verhaal nooit heb gezien of gehoord. Mijn tegen vraag aan Nellie Cooman voor wie ik nog altijd even veel respect heb, zou dus zijn, wat voor goeds heeft het VOC voor Suriname gedaan?
