Inside Out ANNM: Uitdaging 1 door Natasha S. Houston
Het onderwerp van beschadigd haar is iets dat vele Afro-Amerikaanse vrouwen en zelfs jonge meiden erg bekend voorkomt. Ik herinner me al de zaterdagen dat ik als klein meisje bij oma zat terwijl zij mijn haar perste. Het uiteindelijke resultaat was een klein meisje met knokige knietjes dat rondrende met strakke, gladde lokken. Deze ervaring omvatte alles van in elkaar duiken vanwege de hitte tot uit de stoel springen omdat de hete kammen ogenschijnlijk per ongeluk mijn haar misten en mijn hoofdhuid raakten. Het spreekt voor zich dat dit een herinnering uit mijn kindertijd is waar ik liever niet te vaak aan terugdenk.
Zoals de meeste kleine meisje die opgroeien, realiseer ik me nu dat mijn zelfbeeld al vroeg een knauw opgelopen heeft. Mijn idee van wat mooi was hield niet in dat ik mezelf accepteerde in mijn pure vorm. Ik had al heel vroeg geleerd uit verscheidene bronnen dat kroeshaar onaantrekkelijk was. Toen ik het persen en krullen ontgroeide dat altijd verloor van de natuurlijke elementen en de dagelijkse activiteit van een kinderleven stapte ik over op Kids Relaxer, een nieuwe manier van ontkrullen.
Het kleine meisje op de doos zag er zo tevreden uit met haar gladde haar. Ik was er zeker van dat ik net zo tevreden zou zijn met het resultaat. Ik kwam er al heel snel achter dat de reclames die opschepten over stijl, volume en glans vergaten te vertellen wat er gebeurt als de chemicaliën te sterk zijn voor je haar. En er was nog meer falen van de kant van mensen die niet vertelden dat je haar gewoon kon uitvallen als de chemicaliën er te lang in bleven zitten. Niemand vertelde over de littekens op je hoofdhuid, zwakke plekken in het haar of dat je haar dunner wordt. Sluik haar was wat ik zag op televisie. Wat moest een klein meisje dan denken? Al de Barbiepoppen waarmee ik kappertje speelde hadden lang sluik haar. Toentertijd was er ook niemand in mijn omgeving die het haar met de natuurlijke krullen droeg. De media droeg onbewuste boodschappen uit dat sluik de juiste manier was.
Mijn moeder en grootmoeder hadden in eerste instantie geen idee dat deze behandelingen mijn haar roofden van kracht. Zij gaven alleen maar aan mij door wat zij geleerd hadden en wat bij hen ook gedaan was. En zo is het ook vaak in andere families gegaan.
Niet alleen mijn haar werd gestript van kracht. Mijn idee van zelf werd net zo erg beschadigd als mijn haar en hoofdhuid. Ik had een extreem vervormd idee van schoonheid dat zij ondersteunden.
Ik groeide op en als het niet de relaxer was die maakte dat mijn haar brak, dan was het wel de stress van het aanbrengen van extensies die een terugwijkende haarlijn, aangetaste slapen en haarverlies veroorzaakten. Middelbare school was een aaneenschakeling van microvlechtjes, haarextensies die met lijm vastzaten en relaxers. Ik verduurde een vicieuze cirkel van deze haarstijlen van de middelbare school tot in mijn eerste jaar in de Hampton University. De cyclus vóór mijn haarfollikelvrijheid bestond uit chemicaliën en retouches aanbrengen die in de loop van de tijd zouden leiden tot herhaaldelijke bezoeken aan de kapper om mijn haar een korte snit te geven. Mijn manier van omgaan met gebroken haar was het te verbergen. Ik vond dat welke manier ook om de schade te verbergen acceptabel was. De door mezelf goedgekeurde oplossingen neigden alleen maar toe te voegen aan de hoeveelheid schade. Later pas snapte ik hoe alles aan elkaar hing.
Heel veel vrouwen en mensen in het algemeen doen uiterlijke dingen om innerlijke problemen te camoufleren. Waarom verdroeg ik al die schade aan mijn haar? Het is complex en simpel tegelijk. Wanneer we een intern beschadigd beeld van onszelf hebben, hebben we de neiging pijnlijke externe dingen te verdragen. Dit gaat verder dan alleen maar haar. Haar en diverse andere aspecten hebben de capaciteit ons te laten communiceren hoe we onszelf zien vanuit vele verschillende hoeken. Ik kwam tot de conclusie dat de schade die mijn haar onderging hoofdzakelijk interne schade was.
Als klein meisje werd ik van buitenaf beïnvloed wat betreft “schoonheid”. Hoewel ik weet dat mijn familie veel van me houdt, kan toch niemand je de liefde voor jezelf leren als zij dat zelf ook niet voor zichzelf hebben. Zij stonden achter deze pogingen tot conformeren omdat ze, diep in hun hart, dezelfde bepalende factoren van schoonheid hadden als de maatschappij. Ik noem het “de maatschappelijke waarneming van schoonheid”. Helaas hoort kroeshaar niet bij die waarneming. Aldus werd mijn ideologie vorm gegeven door mijn familie en de maatschappij.
Mijn reis om mijn natuurlijke krullen te omhelzen kwam na jaren van afvragen hoe ik er uit zou zien met natuurlijk haar. Toen ik in 2007 besloot aan deze reis te beginnen werd het een prachtige spirituele ervaring. Ik was weer tegen een situatie van gebroken haar aangelopen als gevolg van teveel behandelen. En deze keer kon ik er absoluut niks meer aan doen om het te verbergen. Mijn haar was al kort. En toen besloot ik dat het genoeg was. Nog voordat het een trend werd had ik al het verlangen om zo natuurlijk mogelijk te zijn. Maar om helemaal eerlijk te zijn, ik ben er jaren bang voor geweest. Ik was letterlijk bang dat mijn haar niet mooi zou zijn of dat ik zelf lelijk zou zijn. Dit was op zich al een vorm van zelf-haat waarvan ik verlost moest worden. Toen ik verklaarde dat ik in staat wilde zijn mezelf…
