Mijn zoon Dylan is echt the cutest 16 jarige die je ooit zal tegenkomen. Waar m’n zesjarige bromt dat mannen elkaar niet knuffelen, ligt die 16-jarige nog steeds regelmatig in mijn maag. Met zijn 1.90m lengte en al. Soms, wanneer we samen over straat lopen aait hij me grijnzend en treiterend over m’n kale bol, om me te laten zien dat hij straks langer is dan ik. Vorige week toen hij dat deed, was hij verbaasd. “Whoa. Dat voelt vreemd aan … je hebt haar pap! Leuk man!” Hij had dat nog nooit meegemaakt. Ik grijnsde terug. “Corona he.”

Hoe lang is een hair journey? Ik zie die term altijd voorbijkomen bij mensen die locs hebben. Vond het altijd maar pochend. Before en after foto’s op social media met “Ik startte mijn hair journey vijf jaar geleden en kijk me nu!”

Ik heb dat haar dat ze vroeger op school narrend korenti noemden; krenten. Of olois’ veer; de minuscule veertjes die noodzakelijk waren om horloges aan de praat te houden. “Jij moet naar China; je kan met je haar miljoenen verdienen bij de horlogemakers.” En dan hoongelach. Want zwartemensenhaar was grappig.

Mijn haar is dat superingewikkelde kroeshaar dat menig plastic kam niet overleefde. Het groeit lang, maar in piepkleine veertjes die je kon uittrekken en die dan doingg, terugsprongen in hun minikrul. Dus ja, de afgelopen 30 jaar klim ik iedere week gewillig in een stoel van een man, zodat die dan een mes tegen mijn hals zet, mijn hoofd in allerlei bochten duwt en een tyuri maakt wanneer ik beweeg. Die zo dicht op me staat dat ik zijn geslachtsdeel in m’n rug kan voelen … waarom doen ze dat trouwens? I don’t wanna know you like that bruh! En toch zat ik er iedere week weer in zijn stoel.

Maar net voordat de lock down werd aangekondigd, besloot ik om zo’n Wahl tondeuse te kopen. Ik ging mijn gezondheid niet in gevaar brengen door binnen de anderhalve meter zone van een man te gaan zitten die ik eigenlijk helemaal niet ken; ik ging mijn haar zelf knippen. Ik zou daar trouwens ook niet aan ontkomen, want een paar dagen later werden alle kapperszaken gesommeerd hun deuren te sluiten.

Maar wat een pokkewerk is dat met een tondeuse yo! Sta je daar met je rug naar de spiegel, met een andere spiegel voor je neus in je linkerhand en de tondeuse in je rechter. Nee! Mijn armen zijn niet gemaakt om zich in die bochten te wringen. En ik mis altijd wel een pluk haar die ik niet zelf zie, maar wel op de lachspieren werkt van mensen achter me. Ik was er zeker anderhalf uur mee bezig, met rustpauzes voor mijn vermoeide armen.

Dus na één keer met de tondeuse hield ik het voor gezien. Eraf scheren kan niet, want daar krijg ik over mijn gehele hoofd scheerpuisjes en ingegroeide haren van. Dan maar laten groeien.

We zijn nu twee maanden verder en het groeit en groeit. Het gaat minder snel dan vroeger, maar het stopt niet; een dikke bos haar, zonder vliegveld op mijn kruin. Grijze draden die ik de afgelopen tien jaar heb weggeschoren zijn volop te zien en het stoort me niet. Een stoere vijftiger met een afrootje vol karakter. Dit is wie ik ben.

Maar waarom was ik dit niet eerder; waarom schoor ik iedere week een deel van mijn identiteit weg? Al bijna 30 jaar, iedere week 15 euro per knipbeurt van 20 minuten. Daar had ik drie auto’s van kunnen kopen man!

Ik denk dat ik het antwoord weet. Dat gejudas van mijn idiote mati van vroeger die mijn haar korenti en olois’ veer noemden. Want hun haar was beter. Zaten ze onbewust diep daarbinnen al die tijd, die overblijfselen van hun racistische getreiter? Dat aangeprate geloof dat je zwarte mannenhaar niet netjes en niet professioneel is wanneer je het laat staan? Dat ons in de jaren tachtig ertoe dreef om het te relaxen zoals Michael Jackson dat deed? Dat ons in de negentiger jaren het eraf deed scheren zoals Michael Jordan het tot de professionele look maakte? Ik schaam me toch niet voor mijn “bosn.g.rhaar”, zoals die clueless vent op televisie twee jaar suggereerde dat mensen met zwart haar zouden moeten doen? Mijn Corona hair journey heeft me echt aan het denken gezet; alsof ik niet genoeg aan mijn hoofd heb.

En nu, twee maanden verder zit ik bantu knots te overwegen, die natural afrostijl met knotjes haar op mijn hoofd, zoals ik dat vroeger nooit zou hebben gedurfd! Ik volg YouTube tutorials over hair journeys van (veel jongere) mannen die ook een afrootje hadden en nu pronken met locs van 15 centimeter. “Veel water drinken, goed moisturisen met leave in moisteriser, veel proteïne. En koop een durag. Daar gaat je haar ’s avonds van rusten en breekt het niet. En zit er niet constant aan!; daar breekt het ook van,” leerde eentje me. Dus deze week haalde ik dat alles in huis, plus zo’n speciale curling spons.

 

Ik weet niet of ik het volhoud na het Corona tijdperk. Maar tja … een journey is maar net zo lang als jij hem wil. En als je er één kan maken, moet je hem ook maken. Een hair journey is immers niet een ieder gegeven. Mijn haar groeit vol en dik. Tegenwoordig snap ik die mensen wel die erover pochen.

Shop WhatNaturalsLove.nl
voor Producten voor Kroeshaar en Krullen

Marvin Hokstam’s journalistieke carrière vormde zich voornamelijk in het Engelstalige Caribisch gebied, waar zijn werk meermalen met regionale awards is beloond. Hij is uitgever van AFRO Magazine, en projectleider bij het ROC van Amsterdam; zijn journey naar meer afro bewustzijn intensiveerde sinds hij zich in Nederland vestigde.