Mijn vader Daisy Hedwig Liong-A-Kong, is mijn held op zoveel verschillende manieren. Niet alleen was hij er altijd voor ons, zijn gezin, hij was een voorbeeld, een inspiratie en een stimulans.
Als jongetje opgegroeid in Paramaribo, Suriname, heeft hij als jongste uit het gezin van 13, na de lagere school, ook Hendrikschool doorlopen. Niet lang daarna kreeg hij een baan aangeboden in Moengo bij de Suralco als weekloner. Drie jaar lang heeft hij gewerkt en gespaard om de overtocht naar Nederland te betalen.
Als hij kreeg uitbetaald vertelde hij me, dan kocht hij sigaretten, benodigdheden zoals ondergoed en de rest ging in de spaarpot tot hij genoeg had voor de boottocht van drie maanden naar het koloniale moederland.
Daar aangekomen heeft hij eerst gewerkt al colporteur. Hij verkocht tijdschriften aan de Duitse grens en verdiende goed, zegt hij. Van dat geld kon hij goed sparen en zo had hij genoeg om met mijn moeder Hertha Gladys Ritfeld, te trouwen. Toen ze eenmaal waren getrouwd is hij Landbouw gaan studeren terwijl mijn moeder als verpleegster werkte.
Dat was in Deventer in een tijd waarin er nauwelijks kachels waren laat staan centrale verwarming. Baden of douchen kon een keer per week in een badhuis. Toch zijn die verhalen die hij vertelt over die periode hilarisch. Mijn broer en ik zaten vaak genoeg bulderend met tranen in onze ogen te luisteren naar wat hij allemaal heeft meegemaakt.
Als vervent voetballer bijvoorbeeld en captain van zijn team werd er wel eens getracht hem om te kopen met een extra “bol” om een plek in de opstelling te garanderen. Zo was er ook een speler die heel goed was maar een slechte conditie had die dan een blessure “fakte” om op adem te komen.
Zo leuk als het was in Nederland vonden hij en mijn moeder het na zijn studie welletjes in het koude Europa. Ze kozen voor het warme Suriname waar mijn vader zijn carriere is begonnen bij de SML, Stichting Machinale Landbouw in Wageningen in het District Nickerie.
De discipline van mijn vader is ons met de paplepel ingegoten. ‘s Ochtends onbeten we samen met een broodje en thee. ‘s Middags na school was het eten, huiswerk maken en verplicht rusttijd. Pas na drie uur mocht je met vriendjes en vriendinnetjes spelen. Dat was best lastig als kind maar uiteindelijk heeft het ons geen windeieren gelegd.
In de jaren ’80, toen het tijd voor mij was om te gaan studeren waren er nauwelijks deviezen in het land. Als Surinaamse kwam ik ook niet in aanmerking voor studiefinanciering. Hoe hij het precies voor mekaar heeft gekregen weet ik niet, maar ik heb probleemloos mijn studie kunnen doorlopen omdat hij ervoor zorgde dat het geld voor de UVA er altijd op tijd was, evenals geld voor boeken en zelfs ziektekosten verzekering. Zonder hem, zijn harde werk, zijn voorbeeld en mijn moeder aan zijn zijde geloof ik niet dat ik ooit van mijn lang zal ze leven de titel Drs. in de Informatica zou hebben behaald.
De dag van mijn afstuderen waren ze er beiden. Ook dankzij hem. Mijn moeder die eigenlijk een paar maanden daarvoor al in Nederland was zei dat hij maar moest gaan want het zou anders te belastend zijn. Mijn pa wilde er niks van horen. Je dochter gaat afstuderen, dat gebeurt maar een keer en daar moet je bij zijn. Ik blij, mijn moeder blij, wij allemaal blij!
Dit is slecht een minuscuul greepje uit mijn vader’s rijke leven en de lessen die ik van hem heb meegekregen. Pa bij deze, een happy father’s day!
Ook aan alle lieve Surinaamse, niet Surinaamse en wereld vaders die het leven van hun kinderen verrijken.
Bij mijn afstuderen
Trip naar Wageningen. Toen had ik nog curly
