Je speelt de champions league finale maar het ziet er naar uit dat juist op dezelfde dag jouw vrouw moet bevallen van jullie eerste kind. Wat doe je? Deze vraag stelde ik aan een aantal Facebook maties, een onzorgvuldig, ongeordende statistische greep van mannelijke vrienden geselecteerd op super onwetenschappelijke basis.
Aanleiding voor de vraag was de uitspraak van Richard Sherman, top NFL football speler, die aangaf de geboorte van zijn eerste zoon, zeker niet te willen missen. Het feit dat hij had laten doorschemeren dat hij mogelijk niet zou deelnemen aan de Super Bowl, mocht zijn baby zich aankondigen, maakte een levendige discussie los.
De super bowl is het grootste sport evenement in Amerika. Om je een idee te geven; bedrijven tellen $150.000 per seconde neer voor een reclame spotje dat tijdens deze finale wordt uitgezonden. Er bestaat simpelweg geen beter bekeken evenement in de VS dan de super bowl. Het is te vergelijken met een EK of WK met Nederland in de finale. Geen hond op straat, iedereen aan het beeld gekluisterd. Wat maakt dan dat een top speler die traint, ademt en leeft naar zo een Super bowl toe, om ervoor te kiezen liever bij de geboorte van zijn zoon aanwezig te zijn?
Als zogenaamde geemancipeerde vrouw die vaak genoeg feministisch is genoemd, zette dit gebeuren mij aan het denken. Behalve Sherman zijn uitspraak en het commentaar dat daarop volgde, waren het ook mijn eigen gedachten als vrijgevochten zelfstandige vrouw die mij verrasten.
Waarom ging ik er bijna automatisch vanuit dat elke prof speler zou kiezen voor de wedstrijd? Erger nog waarom is het bij mij als vrouw nooit opgekomen om te denken dat er misschien vrouwen zijn die graag willen dat hun man aan hun zijde is wanneer het moment van geboorte is aangebroken? Waarom vond ik dat in eerste instantie bijna ongehoord? De Super Bowl, EK, WK zijn allemaal fantastisch onevenaarbare evenementen die ik allemaal wil meemaken als het even kan, maar hoe geweldig ook, er bestaat simpelweg geen groter wonder dan de geboorte van een kind. Waarom leef ik als vrouw dan eerder mee met het spektakel van de man?
Nu begon ik me af te vragen in hoeverre mijn Nederlandse achtergrond invloed heeft gehad op mijn denken, vandaar de vraag aan de Nederlandse maties.
Nederland is volgens mij namelijk een behoorlijk macho maatschappij als het om vrouwen issues gaat. Ik kan er nog steeds niet overuit hoe respectloos er met vrouwelijke sportjournalisten wordt omgegaan. Tenenkromend heb ik het stuk Voetbal ook een vrouwending gelezen.
In vergelijking met Amerika is dit gewoon barbaars. Geen gelegenheid gaat voorbij of deze vrouwen worden de grond ingesabeld op een genadeloze manier alsom ze te overtuigen dat ze zich bij de leest moeten houden. Die vlieger gaat dus niet op. Die vrouwen doen niets anders dan het vak uitoefenen waarvoor ze zijn opgeleid. Helaas is de wereld te macho om ze een oprechte kans te gunnen.
Het Amerikaanse Football is misschien nog meer een mannelijke sport dan het Nederlandse voetbal. Het testosteron dat rondrent is niet mis maar toen de Super Bowl was afgelopen, was het een vrouwelijke journalist die het veld oprende en vragen stelde aan die super mannelijke helden. Live tv, met miljoenen kijkers. Er zijn meer dan genoeg vrouwelijke journalisten hier. Vak vrouwen met kennis van zaken, die hun huiswerk doen, even gedreven, goed en carierre gericht als mannen, niemand die daar over valt. Waarom is dit een probleem in Nederland?
Het doet me denken aan de onsterfelijk uitspraak van politicus Pim Fortyn “Vrouw ga toch koken” nadat de journaliste met goed recht eindelijk eens dieper inging op de oppervlakkige uitspraken waar de heer Fortyn bekend om stond. De kranten stonden er vol van maar niet zozeer van verbazing. Ja, men was wel verbaasd over de uitspraak, maar men vond het vooral grappig!
Sorry, dan ben ik maar zo een feminist met haren op mijn tanden maar ik vond er niks grappigs aan. Wat mij ontzettend stoort in deze situaties is de overduidelijke toon dat vrouwen hun grenzen moeten kennen en intiuitief moeten weten, dat ze met alle geweld zullen worden teruggeduwd indien ze proberen die onzichtbare opgelegde grenzen te overschrijden. Dat je als vrouw vooral niet moeilijk moet doen, niet te veel moet willen en vooral niet teveel eisen moet stellen. Het gevaarlijke hiervan is dat je als vrouw geneigd bent deze grenzen voor lief te nemen en jezelf te beperken.
De discussie die Sherman opriep boeide mij daarom niet alleen vanuit een mans perspectief maar misschien zelfs meer vanuit de vrouw gezien. De antwoorden van mijn maties waren verrassend gevarieerd maar opvallend genoeg hebben de meeste vrouwen gereageerd met: spelen. Nu rijst de vraag: zijn mijn vrienden meer geemancipeerd dan wij vrouwen?
