Je hebt vast van haar gehoord. Ze is een van de weinige naturals in Hollywood die is bekritiseerd dat haar look niet vrouwelijk is. Ook heeft de film “The Help” waarvoor ze genomineerd is voor een Oscar, een hoop stof doen opwaaien. Weer zo een film die bevestigt hoe “gelukkig” Zwarte mensen wel niet waren in de good old days waarin ze nauwelijks rechten hadden.
Ze heeft een SAG-award voor haar voortreffelijke hoofdrol als dienstmeid in de film The Help. Ook voor haar uitstekende samenspel in dezelfde film ontving ze een award. Toch is er veel kritiek gekomen op de film en Viola’s rol daarin. Volgens critici geeft de film het leven van de zwarte gemeenschap in Amerika in de jaren ’60 niet realistisch weer. Davis wordt verweten mee te werken aan de stereotypering dat zwarte vrouwen happy waren met het leven in een tijd waarin ze nauwelijks rechten hadden. Een punt wat wel eens gemaakt wordt door een achterlopende politicus en iets wat totaal niet Viola’s bedoeling was.
Zij heeft de rol opzich genomen omdat de rol dicht bij haar lag. De generatie van haar moeder en haar moeder’s moeder hebben dit leven geleid. De actrice heeft het allemaal zelf dus van dichtbij meegemaakt en ze een verantwoordelijkheid tegenover deze belangrijke vrouwen in haar leven.
Over de film
The Help is gebaseerd op het gelijknamige boek van Kathryn Stockett (in Nederland uitgegeven onder de naam Een keukenmeidenroman). Het verhaal draait voornamelijk om twee Afro-Amerikaanse huishoudsters, Aibileen (Viola Davis) en Minny (Octivia Spencer), die werken in een blank huisgezin in de jaren ’60 in Mississippi. De huishoudsters koken, wassen en zorgen nagenoeg voor de gehele opvoeding van de blanke kinderen. Betaald worden ze nauwelijks en de dames hebben dagelijks te maken met racisme. Beginnend journalist Skeeter (Emma Stone), schaamt zich voor de manier waarop haar witte vriendinnen zich gedragen tegenover hun huishoudsters en besluit een boekje open te doen over het werk van de zwarte vrouwen. Aibileen en Minny zijn bereid hun verhaal te vertellen.
De kunst
Viola Davis weet met weinig woorden en veelzeggende blikken een verpletterende indruk achter te laten. Terecht dus ook dat de actrice rijkelijk genomineerd in en uiteindelijk ook in de prijzen is gevallen.
De kritiek
Toch drukt de kritiek van verschillende critici, zoals Melissa V. Harris-Perry een lichte stempel op de film. Harris-Perry is professor politieke wetenschap aan de universiteit van Tulane en heeft tegenwoordig zelfs een eigen show die in heel Amerika uitgezonden wordt op NBC. Volgens Perry idealiseert deze film de good old days, waarin zwarten alleen dienst konden doen als hulp en geen rechten hadden. In The Help wordt, net als in bijvoorbeeld Driving Miss Daisy, het leven van de zwarte huishoudsters bekeken vanuit wit oogpunt en dat is nu juist het probleem volgens Harris Perry.
Vanuit het oog van de blanke werknemer, leken de zwarte vrouwen altijd gelukkig en onderdanig. Het leven van de zwarte vrouw lijkt alleen maar relevant ten opzichte van een wit leven. Het eigen gezins en gevoels leven van de dienstvrouwen doet er niet toe.
Melissa Harris-Perry is van mening dat het verhaal historisch incorrect is en vindt het verontrustend dat het lijden van de zwarte arbeiders gebruikt wordt om er een gelukkig verhaal van te maken. Toch weet de Professor nog wel een positief puntje uit de film te noemen: Viola Davis. Ze vindt het alleen jammer dat zo’n grote actrice als Davis wordt verlaagd tot het spelen van een huishoudster.
Gelukkig zijn er niet alleen maar critici met negatieve geluiden over de film. Jimi Izrael, journalist, auteur van het boek The Denzel Principle en adjunct professor aan het Cuyahoga Community College, vindt dat de mensen niet zo moeilijk moeten doen. Volgens hem is Hollywood een machine die kunst, business, propaganda en entertainment samenvoegt. Hij is van mening dat mensen niet naar de bioscoop moeten gaan om onderwijs te genieten of voor geestelijke versterking. “De mensen die dit zoeken, kunnen beter naar school of naar de kerk gaan,” aldus Izrael, “want zij verwachten meer van een film dan ze redelijkerwijs zouden moeten.”
Izrael ziet de nominaties van Viola Davis juist als een kans om meer waardering te krijgen voor de schoonheid van de donkere huid, volle ogen en lippen. Het is volgens hem een stap in de goede richting om een nieuwe schoonheidsleer tot Hollywood door te laten dringen.
Viola Davis
Laat dat nou precies zijn wat Viola Davis wil bereiken. Hollywood moet de talenten en schoonheid van zwarte vrouwen gaan waarderen. Er moeten gelijke kansen komen voor zwarte acteurs om door te dringen in de acteerwereld.
Zwarte actrices worden vaak ondergewaardeerd in Hollywood. Ze krijgen kleine rollen, nooit de grote rollen die ze verdienen, waardoor ze onopgemerkt blijven.
Davis’ doel is om films te produceren rondom gekleurde vrouwen, zodat deze actrices de kans krijgen om groot te worden. Davis heeft al een film voor ogen; een verfilming van het boek The personal History of Rachel DuPree. Dit boek heeft een Afro-Amerikaanse vrouw in de hoofdrol en de film biedt dus kans aan een Afro-Amerikaanse actrice om door te breken.
Davis, zelf geinspireerd door Merryl Streep, voelt het als een roeping om zwarte actrices te begeleiden en te helpen waar kan. Ze voelt dat, als zij nu niets doet, de gekleurde actrices altijd het decor zullen blijven van de grote blanke Hollywood acteurs, terwijl ze veel meer kunnen en meer waard zijn dan dat.
