Vanaf mijn geboorte tot en met mijn zesde heeft mijn moeder altijd mijn haar gekamd en gevlochten in twee dikke vlechten. Elke ochtend deed ze om de beurt het haar van mijn zus en ik terwijl we tussen haar benen zaten. Nu realiseer ik me dat dat quality time was. Ze nam haar tijd en met engelen geduld kamde ze voorzichtig ons haar. Het haar van mijn zus was 10 keer zo dik als dat van mij, maar nooit heb ik mijn moeder horen klagen. Ik heb dus nooit eraan getwijfeld of mijn haar goed was of niet. Tot mijn 20ste wist ik niet eens dat er zoiets bestond als “slecht haar.”
Op de foto: Mijn zus Tineke en ik
Vanaf mijn geboorte tot en met mijn zesde heeft mijn moeder altijd mijn haar gekamd en gevlochten in twee dikke vlechten. Elke ochtend deed ze om de beurt het haar van mijn zus en ik terwijl we tussen haar benen zaten. Nu realiseer ik me dat dat quality time was. Ze nam haar tijd en met engelen geduld kamde ze voorzichtig ons haar. Het haar van mijn zus was 10 keer zo dik als dat van mij, maar nooit heb ik mijn moeder horen klagen. Ik heb dus nooit eraan getwijfeld of mijn haar goed was of niet. Tot mijn 20ste wist ik niet eens dat er zoiets bestond als “slecht haar.”
Op mijn zevende ben ik in mijn eentje naar de kapper gestapt om mijn haar kort te knippen. Vraag me niet waarom precies. Eens hoorde ik de volwassenen praten en mijn moeder zie dat ik meer een jongetje was in vergelijking met mijn zus. Ik gaf niet zo om haren kammen en daarom zou het misschien beter zijn als ik een afrotje had.
Ik maakte inderdaad geen “big deal” van mijn haar. Door mijn geravot zat het altijd in de war en dat was voor mij ok. Zo lang ik maar lol had. Toch vond ik het altijd wel heerlijk om tussen mijn moeder’s benen te zitten als ze mijn haar deed.
Van wat ik me kan herinneren was het altijd een speciaal en warm gevoel. Terwijl ze bezig was, kwamen allerlei verhalen los. Over school, eten, familie, grappige gebeurtenissen, verzin het maar. Vaak zong ik ook Surinaamse liedjes. Ik kan me zelfs herinneren dat ik de eerste regels van Wan Bon, het gedicht van Dubru aan het oefenen was terwijl ze mijn haar vlocht. Op de stille dagen neuriede mijn moeder altijd wel een liedje dat ik niet kende.
Nu ik eraan terug denk was het meer dan quality time. Ik denk dat deze vlecht sessies bouwblokken waren voor de hechte band met mijn moeder.
{loadposition glinks}
De dag waarop ik na school thuis kwam met een kort kopje kreeg mijn moeder bijna een appelflauwtje. In haar ogen kon ik zien dat ze kon niet geloven dat ik zonder iemand wat te zeggen, gewoon naar de kapper was gestapt en mijn haar had laten knippen. Ze kon ook niet geloven dat de kapper mijn haar had geknipt zonder dat er een volwassen persoon bij was die daarvoor toestemming had gegeven.
Ik begreep dat ik iets had gedaan dat niet in de haak was want ze keek teleurgesteld. Mijn moeder zei dat ze bang was dat mjn haar nooit meer zo lang zou worden en dat vond ze jammer. Dat leek me ook geen leuk idee, maar dat was dat. In plaats van twee grote vlechten in de ochtend, maakte ze vanaf toen een hele boel kleine vlechtjes in de avond voor me, zodat mijn haar mooi zat als ik de volgende dag naar school ging.
Mijn moeder deed dit tot ik op de MULO school zat. Intussen kon ik al zelf die kleine vlechtjes maken, maar het was natuurlijk veel gemakkelijker als ma het heed. Eigenlijk was dat gewoon puur gemakzucht, nee luiheid. Ik vond het ook gewoon echt prettig tussen mama’s benen. Terwijl zij mijn haar deed kee ik toen tv.
Het grappige is als ik nu terug kijk en andere verhalen aanhoor dan kan ik het gesprek van de volwassenen van toen, plaatsen. Waar andere meisjes zijn gaan leren zelf hun haar te doen zodat hun moeder niet die ouderwetse kapsels zou maken, maakte ik me echt niet druk om mijn haar. De meeste meisjes konden niet wachten om hun eigen haar te doen. Niet ik dus. Ik zat er niet om te springen. Wat dat betrerft was ik inderdaad niet echt een meisje meisje, maar ik denk dat ook de media en beeldvorming een belangrijke invloed heeft gehad.
In de 70ger jaren was alles wat de klok sloeg afro. In elke Amerikaanse tv serie zoals Different Strokes had je wel een geweldige afro zoals die van Willes. Vooral die serie met Pam Grier in de hoofdrol was geweldig. Daar bovenop hadden alle Surinaamse bussen wel ten minste een vrouw met grote afro erop geschilderd. Wie zou er geen afro willen in zo een omgeving? Zelfs mijn Nederlandse tante met recht blond haar had een afro pruik. Ik denk dat zo de liefde voor de afro is begonnen en volgens mij is het nooit meer overgegaan.
{loadposition glinks}
