Hallo allemaal!
Mijn naam is Evelyne Adeyinka en ik zit in mijn laatste jaar van de opleiding Audio Visual Media aan de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht. In de afgelopen 4 jaar ben ik opgeleid tot filmmaakster en nu is het dan eindelijk zo ver: Ik moet afstuderen en dat betekent dat ik een documentaire ga maken.
In de afgelopen twee jaar is het al vaker in me opgekomen om een documentaire te maken over kroeshaar en de gehele cultuur daar omheen. Het leek me erg leuk om de mensen die niets van kroeshaar afweten een kijkje te geven in onze manier van doen. Toch durfde ik daar niet helemaal aan toe te geven. Ik wist vanbinnen dat mijn verhaal dan toch echt zou moeten gaan over het feit dat veel mensen met kroeshaar, waaronder ik, het niet durven te laten zien. Dit werd me toch net iets te persoonlijk dus ik dacht, laat maar zitten. Anderhalve maand lang ben ik hard opzoek gegaan naar een ander leuk en niet persoonlijk onderwerp maar zonder succes, kroeshaar bleef maar door mijn hoofd zweven. Uiteindelijk moest ik toch echt met een onderwerp bij mijn docente aankomen en zo verliep ons gesprek:
“24 jaar geleden ben ik geboren met een grote bos kroeshaar op mijn hoofd wat mij, sinds ik mij kan herinneren, bezighoudt. Mijn zusjes en ik zaten op een ‘witte’ basisschool en waren ontzettend jaloers op onze klasgenootjes waarvan de haren zo zacht, zo steil en zo mooi door de wind wapperden. Met onze bos kroeshaar, hadden we daar nooit maar dan ook nooit last van.”
Mijn docente schoot in de lach, “meen je dat nou, daar ben ik me nou echt nooit van bewust geweest!” Dat is logisch als je geen mensen met kroeshaar kent, liet ik haar weten en ging door met mijn verhaal: “Ik baalde als een stekker en het feit dat mijn (Nederlandse) moeder ongelofelijk mooie pijpenkrullen had, gaven mijn geen beter gevoel. Waarom heb ik nou net niet die genen geërfd? Daarbij had zij geen idee hoe ze met het wilde kroeshaar van haar kinderen om moest gaan en mijn (Nigeriaanse) vader al helemaal niet! Bij mijn halfzusjes Coco en Veralyn ging het precies hetzelfde. Ook hun moeder had geen idee hoe ze het haar moest verzorgen. Of het nou komt doordat ons nooit geleerd is hoe met ons haar om te gaan of dat het toch dieper zit, weet ik niet maar ons haar is altijd een issue geweest! Een eeuwige strijd tegen dat wat het werkelijk is: kroes.”
“Maar dat kroezige is juist zo leuk, als je er aan trekt veert het zo leuk terug.” probeerde mijn docente me te overtuigen. “Ja het is leuk om er aan te trekken, maar het is niet leuk om die eeuwige klitten er met geweld uit te moeten kammen! Een tijdje terug was mijn zusje een beetje verdrietig. Ze had haar weave eruit gehaald maar had geen geld om er een nieuwe in te zetten waardoor ze met haar kroeshaar over straat moest. Ze voelde zich lelijk en vond daarbij dat ze op een jongetje leek. Het enige wat ik zag was dat mijn mooie zusje er fantastisch uit zag ook al begreep ik heel erg goed hoe zij zich voelde.
Het werd me voor het eerst goed duidelijk waar we mee bezig waren: onszelf eigenlijk anders voordoen dan dat we werkelijk zijn, omdat we ons voor iets schamen dat niet overeen komt met het westerse schoonheidsideaal.”
Omdat ik zelf dus nog niet echt achter dit onderwerp stond, had ik ook nog een paar andere ideeën op papier gezet. Maar omdat mijn docente zo enthousiast werd van het kroeshaar- verhaal liet ze die ideeën links liggen. “Evelyne, dit is super interessant, ik zie het al helemaal voor me hoe jullie elkaars haar aan het doen zijn!” Moet het dan echt zo persoonlijk worden dat ik mezelf in de spotlights moet zetten? Zo van: Hallo iedereen! Ik heb kroeshaar en omdat ik mezelf met mijn natuurlijke haar niet mooi vind, straight ik het! Dan stel ik mezelf wel behoorlijk kwetsbaar op, als filmmaker.
Het verhaal zal dan als doel hebben dat we allemaal tevreden moeten en vooral kunnen zijn met ons natuurlijke kroeshaar. Ik weet dat ik dat wel zou willen maar kan ik het wel?
Ik kan het op zijn minst proberen door er een zoektocht van te maken naar de liefde voor mijn natuurlijke haar. Als we allemaal de liefde voor ons natuurlijke haar terug vinden, kunnen we misschien die gebruikelijke gewoonte van het verbergen van onszelf een keertje doorbreken. En wat is er nou fijner dan geheel jezelf kunnen zijn!
Mijn docente heeft gelijk, ik kan hier iets leuks van maken waar andere mensen ook nog wat aan kunnen hebben. Na ons gesprek riep ze me nog even na: “En dan moet je aan het eind van de documentaire je haar weer laten kroezen, prima proces voor je afstuderen!” Tja… ging dat maar zo makkelijk…
Met deze blog wil ik jullie regelmatig op de hoogte houden van het maakproces van mijn documentaire. Tips en trics zijn natuurlijk altijd welkom!
Groetjes Evelyne
