Anders dan Kwakoe in Nederland hebben Surinamers in Amerika een dag per jaar een grote bijeenkomst; Sranan Dei. Wat ooit begonnen was als een gezellige familiedag is uitgegroeid tot een vaste jaarlijkse gettogether waar vele Surinamers naar uitkijken. Het is wel duidelijk waarom.
Anders dan Kwakoe in Nederland hebben Surinamers in Amerika een dag per jaar een grote bijeenkomst; Sranan Dei. Wat ooit begonnen was als een gezellige familiedag is uitgegroeid tot een vaste jaarlijkse gettogether waar vele Surinamers naar uitkijken. Het is wel duidelijk waarom.
Bekende Boxer Joval light weight champion is een bekende op de Sranan Dei Traditionele klederdracht uit Suriname
Het lijkt wel onafhankelijksheidsdag of keti-koti in Paramaribo. Families komen van heinde en verre om vrienden uit het verre verleden weer eens te zien, pom te eten, orgade te drinken en uiteraard om die pokoe te dansen. In plaats van potluck van vroeger, waarbij iedereen eten meeneemt en iedereen van elkaar eet, kun je nu alle mogelijke populaire Surinaamse gerechten kopen. Al om tien uur beginnen de mensen elkaar te begroeten om de eerste kraampjes op te zetten. Een goede plek is natuurlijk belangrijk voor de verkoop. Nog voordat alle kraampjes er staan komen de eerste bezoekers aanwandelen en langzaam maar zeker wordt het drukker. De zon schijnt bijna net zo fel als in Suriname als om twee uur de eerste band uit Miami begint te spelen.
Rivox van fawaka.net is een hele bekende. Bezoek ook zijn website
Angela Reingoud van de Suriname League die het bord van Marro heeft ingericht.
De eerste generatie Surinamers in Amerika vormt een hechte groep. Zo heeft Angela Reingoud van The Suriname American League speciaal een bord voor Marro ingericht, een trouwe Sranan Dei-aanhanger die er voor het eerst niet bij kon zijn omdat hij in coma lag. Bekenden van Marro stonden respectvol stil bij het bord om de foto’s en andere oude herinneringen te bekijken en vervolgens hun herinnering aan de collage toe te voegen.
Uiteraard heb ik de nappies eruit gepikt. Heeft deze tiener geen prachtig haar?
Er wordt niet alleen naar deze dag uitgekeken omdat het gewoon gezellig is, maar vooral omdat Surinamers in de US niet zo zichtbaar zijn in de samenleving als bijvoorbeeld in Nederland. Je komt niet een twee drie een andere sranamang tegen en je kunt ook niet zoals in Amsterdam een bami of een soato halen. Des te leuker is het om na een jaar hard werken weer je eigen mensen tegen te komen, terwijl je kunt genieten van de lekkere Surinaamse keuken en de gezellige Surinaamse muziek. De sfeer zat er dan ook goed in. Het hele gebeuren straalde warmte uit en het leek wel alsof iedereen lachte.
Eartha uit Nederland, Alana, student van de Business School of New York
Op de tonen van de tweede Surinaamse-New Yorkse band die om een uur of vier begon te spelen werd de dag naar een spetterend hoogtepunt geleid. Het was lachen, torie praten, eten en dansen alom. En geloof me, de heupen en benen werden goed losgegooid. Als de band traditioneel het laatste nummer Wai Anisa, speelt worden de zakdoeken vol verve gewapperd. Men is even verdwaasd als het nummer echt is afgelopen, maar om negen uur moet het park zijn ontruimd. Volgend jaar maar weer.
Links Rosie King en in het midden Vernon van de organisatie Wi Sani dit is letterlijk een happy nappy family
