Deze maand vroeg ik Dolores Leeuwin om een column te schrijven over het onderwerp trouwen. Dit onderwerp boeit me omdat er hier in Amerika heel anders tegenaan wordt gekeken. Het zal wel het cultuur verschil zijn, maar ik vroeg me af of wij Surinaamse vrouwen over het algemeen over trouwen denken. Willen we nu wel of niet trouwen en waarom wel of waarom niet. Dolores schreef deze leuke column hierover. Ik ben benieuwd of jij je erin kan vinden en hoe jij erover denkt. Leesze!
Wanneer ik tegen mensen vertel dat ik ben getrouwd, krijg ik meestal deze reactie:”Hи, ben jij getrouwd? Waarom dan?” Schijnbaar is het iets heel aparts om getrouwd te zijn. Veel mensen vinden trouwen ouderwets want: “het is toch niet meer nodig in deze tijd te trouwen. Je kan ook kiezen voor een samenlevingscontract.” Ja, dat kan ook en dat hebben we in eerste instantie ook gedaan omdat ook wij het idee hadden dat trouwen hopeloos achterhaald is en een hoop gedoe met zich meebrengt. Vooral als je ziet wat voor leed het veroorzaakt als je elkaar na een poosje toch niet meer zo lief vindt als je in eerste instantie dacht en besluit te gaan scheiden. “Was het een moetje?” Ook een veel gestelde vraag. Neeee, het was geen moetje.
Mijn man vroeg mij na een avondje lekker eten en kletsen in een romantisch restaurantje in Frankrijk ten huwelijk. Ik dacht altijd dat het voor mij gevoelsmatig niets zou uitmaken of hij me ten huwelijk zou vragen of niet. Blijkbaar deed het me meer dan ik ooit had gedacht want deze geлmancipeerde nieuwerwetse carriиrevrouw begon direct te snotteren en heb mijn man de eerste dagen na het aanzoek als een idioot aan zitten staren. Hij is namelijk iemand die niet gemakkelijk over zijn gevoelens praat dus dit was voor mij een soort extra bevestiging dat hij echt met mij verder wilde. Misschien ben ik toch ouderwetser dan ik zelf voor mogelijk had gehouden.
En de huwelijksdag zelf, die was echt ge-wel-dig! Het meeste was ik onder de indruk van het feit dat zoveel mensen de moeite hadden genomen om die dag met ons te delen. Zelfs de mensen die helemaal niet van trouwerijen houden, hebben we aan het eind van de avond vriendelijk doch dringend moeten verzoeken het pand te verlaten want het personeel wilde nu toch echt wel naar huis!
De wittebroodsweken hebben we in Suriname doorgebracht. Mijn man was daar nog nooit geweest en de laatste keer was voor mij 12 jaar geleden dat ik er was geweest toen ik daar mijn stage heb gelopen. Ik heb van alles rondom ons huwelijk ontzettend genoten.
Toen kwam onze zoon Vince. Die is inmiddels 5 maanden oud. Een ontzettend lekker mannetje. Maar een kind krijgen (want zo zie ik het, hij is echt een cadeautje!) betekent ook weer een psychologische grens overgaan. Dat is ook weer een verhaal apart. Wat er allemaal geregeld moeten worden wanneer zo’n kleintje er eenmaal is! Aangeven bij de gemeente, bij de verschillende verzekeringen, kinderbijslag aanvragen, naar het consultatiebureau enz. Wat was ik blij dat we inmiddels getrouwd waren want anders moest mijn man ons kind ook nog officieel erkennen. Daar moet je iets van 40.000 formulieren voor invullen en een hoop doekoe betalen.
Dus trouwen:
Ouderwets?
Hopeloos romantisch?
Handig?
Kan het je echt iets schelen wat iemand ervan vindt?!
Dolores
