Dee van Nappturaltiy is al geruime tijd mijn held. Ze is de vrouw achter de meest bezochte website over natuurlijk kroeshaar, in de US.
Na een heftige discussie over de vraag in hoeverre relaxen een keus is schreef ze het volgende:
Een heleboel dingen doen we onbewust, zonder er bij stil te staan. Er moet echt wat gebeuren willen we gaan kijken naar de dieperliggende reden van een keus die wij gemaakt hebben en vaak is er hele ontdekkingsreis voor nodig om erachter te komen waarom we die bepaalde keus gemaakt hebben.
Ik krijg regelmatig mailtjes van vrouwen die ten einde raad zijn, omdat ze hun kroeshaar niet natuurlijk durven te dragen. Ze zijn bang om uitgelachen te worden, om hun baan en vrienden te verliezen en zelfs bang dat hun partner hen verlaat. Daarom blijven ze het haar relaxen. Terwijl het haar dunner wordt en afbreekt nemen ze de brandwondjes en zelfs kaalheid op de koop toe. Voor deze vrouwen is relaxen geen keus. Voor hun is het nodig om hun leven op een normale manier te kunnen leiden. Het is een keus die ze opgelegd wordt door de maatschappij en naar mijn mening kun je dan niet spreken van een keus.
Voor mij persoonlijk, was de keus om zo een 20+ jaar te relaxen een bewuste keus. Ik hield niet van relaxen. Ik hield niet van de geur, niet van het feit dat het spul brandde op mijn hoofdhuid, niet van de brandwondjes, niet van het water dat prikte op mijn hoofd na de behandeling en ook niet van het dunne, slappe, doorkijk haar dat daarna met veel vet werd ingesmeerd. Maar diep in mijn hart, was al deze ellende doorstaan beter dan het dragen van het lelijke, zwarte-zo-van-de-boot-uit-Afrika haar.
Waarom was dat? Toen ik mezelf die vraag stelde is mijn ontdekkingsreis begonnen en ik heb me gerealiseerd dat MIJN keus, helemaal niet mijn eigen keus was. Het kan geen keus zijn als het diep in je hart noodzakelijk is en als je denkt dat je hele sociale leven erdoor beinvloed zal worden als je ermee stopt. Ik zeg niet dat iedereen hetzelfde is of het zelfde moet zijn, maar dit is mijn persoonlijk verhaal.
Mijn ervaring was ietsje anders. Net als Dee, haatte ik werkelijk het proces van relaxen, maar ik wist niet dat er andere alternatieven waren. Ik wist eigenlijk te weinig van kroeshaar om er zelf wat anders mee te doen en daarom bleef ik relaxen.
Hoewel mijn ervaring net iets anders is, verwoord het bovenstaande wel heel goed hoe ik denk over “de keus om te relaxen.” In hoeverre kan relaxen een keus zijn als de maatschappij nauwelijks andere alternatieven accepteert? In hoeverre is het een keus als relaxen stilzwijgend van je wordt verwacht? Nu ben ik wel benieuwd naar je mening over de keus om te relaxen en wat jou motief was/is om het te doen. Niet om een oordeel te vellen, maar gewoon om te zien of meerdere vrouwen en mannen zich in dit verhaal kunnen herkennen. Discusieer mee, geef je mening hier via het forum.
