Zoals gebruikelijk in de Afro-Atlantische cultuur, begon ook ik met relaxen tijdens de metamorfose van meisje naar jonge vrouw. Ik was veertien en waarschijnlijk weet je wel hoe belangrijk het is er op die leeftijd volwassen uit te zien. Aangezien ik ook nog vanaf mijn zesde een afro had gedragen, was een nieuw kapsel extra welkom. In eerste instantie was ik dan ook dolblij met mijn nieuw “grotenmensen” kapsel. Helaas was de blijdschap niet van lange duur.
Mijn zoektocht, mijn motivatie
Zoals gebruikelijk in de Afro-Atlantische cultuur, begon ook ik met relaxen tijdens de metamorfose van meisje naar jonge vrouw. Ik was veertien en waarschijnlijk weet je wel hoe belangrijk het is er op die leeftijd volwassen uit te zien. Aangezien ik ook nog vanaf mijn zesde een afro had gedragen, was een nieuw kapsel extra welkom. In eerste instantie was ik dan ook dolblij met mijn nieuw “grotenmensen” kapsel. Helaas was de blijdschap niet van lange duur.
Behalve dat ik een dansfreak was, was ik ook nog een sportfanaat en vochtigheid en zweet kwamen mijn gladde haren niet ten goede. Op een langverwacht feestje, zakte mijn zorgvuldig voorbereide kapsel al na één nummer dansen, als een mislukte keksie in elkaar. Een beetje vochtigheid en ik leek wel een verzopen kat. Zo werd mijn haar langzaam maar zeker een bron van ergernis en constante zorg. Ook het proces om te relaxen ging mij tegenstaan. Urenlang bij de kapper zitten was absoluut niet mijn favoriete vrijetijdsbesteding. De brandende crème die altijd wel wondjes veroorzaakte, maakte het er niet beter op. Toch nam ik dit echter ook voor lief, omdat ik niet wist wat ik anders met mijn haar moest. Ik dacht dat dit alles nu eenmaal bij kroeshaar hoorde en ik legde me er bij neer.
Na de middelbare school kwam hier verandering in. Of het kwam door het Nederlandse klimaat dat ik niet gewend was weet ik niet, maar opeens begon mijn haar heel erg te breken. Mijn haar groeide niet, was droog, dun en futloos. Nu begon ik mij serieus zorgen te maken. Ik dacht dat het aan mij lag en nam mezelf voor veel beter voor mijn haar te gaan zorgen. Radeloos als ik was, liet ik mijn haar invlechten. De onechte lange vlechten waren even wennen, maar het zou toch maar voor even zijn dacht ik. Ik zou de kunstvlechten dragen totdat mijn eigen haar weer gezond en wel was. Daarna kon ik het weer relaxen. Als ik mijn haar dan echt volgens boekje zou verzorgen, zou het wel goed komen. Dat dacht ik dus, maar je raadt het al. Het ging precies een maand “goed” voordat mijn haar weer begon te breken.
Van alles heb ik geprobeerd. Ik ging van de ene naar de andere kapper, de een nog duurder dan de ander. Op kapper’s advies ben ik overgestapt van een lye naar no-lye relaxer en in plaats van om de drie maanden te relaxen liet ik het nu om de twee maanden professioneel “bijwerken”. Maar geen van deze maatregelen hielp. Als mijn haar eenmaal gerelaxt was, was het gewoon gedoemd tot breken. Ik belandde in een vicieuze cirkel van vlechten, gezond haar, relaxen en gebroken haar.
Toen op een dag een bijna kale plek me zielig in de spiegel aanstaarde, dacht ik “waarom doe ik dit?” Vanwaar dit dwangmatige gedrag? Waarom moet ik mijn haar zo nodig relaxen? Het is echt geen lolletje om je hoofdhuid om de paar weken in de fik te steken, daarnaast is de verzorging van gerelaxt haar niet alleen tijdrovend maar ook nog duur. Het aller ergste was dat mijn haar hier echt ernstig onder te lijden had. De kalende plek was de druppel. Het was het moment waarop ik besloot te stoppen met relaxen. Ik had geen idee wat ik zou doen met mijn kroeze krulletjes, maar mijn besluit stond vast. Ik wilde mijn normale haar terug. Boven alles wilde ik gezond haar.
Inmiddels was ik door de vicieuze cirkel wel expert geworden in het verzorgen van vlechten. Ook al kon ik dus geen behoorlijke kapsels maken, met om de drie maanden invlechten redde ik me wel. Ik haalde dan de vlechten los, waste mijn haar en liet het meteen weer invlechten. Makkelijk zat. Zo had ik een jaar lang geen haarzorgen. Mijn haar groeide en bloeide en ik had geen haast om beter met mijn eigen kroeshaar te leren omgaan of zelf kapsels te leren maken. Tot op de dag dat de kapster waar ik jaren naar toe ging, het liet afweten.
Op de dag van de afspraak was ze er gewoon niet. Ik denk dat ik wel 1000 keer heb aangebeld. Ik kon het namelijk niet geloven. Het was zondag. De volgende dag was dus een werkdag en hoewel ik altijd trots was op mijn zelf gemaakte Pipi Langkous vlechtjes, durfde ik toch echt niet met ze op het werk verschijnen. In paniek heb ik alle mogelijke kappers gebeld, maar helaas was er niemand die voor me kon vlechten. Uiteindelijk gaf ik op en besloot me de volgende dag ziek te melden om naar een kapsalon te gaan.
Zo belandde ik toch weer bij de salon om te relaxen. Intense gevoelens van verdriet, pijn, machteloosheid en kwaadheid overvielen mij, toen die brandende pasta weer eens in mijn haar werd gesmeerd. Ik wist dat de bijna kale plek die eindelijk was verdwenen, nu gauw weer terug zou zijn. Ik kon het niet uitstaan, maar wie kon ik hier de schuld van geven? De thuiskapper die mij had laten zitten, deze kapster die gewoon haar werk deed en mijn haar relaxte of mijn krulletjes die duidelijk niet tegen de chemicaliën bestand waren? Uiteraard kon ik de verantwoordelijkheid afschuiven en alles en iedereen de schuld geven, maar uiteindelijk was het echt mijn keus om mijn haar weer te relaxen, omdat ik me geen raad wist met mijn natuurlijke bos kroeshaar. Opeens overviel een diepte schaamte me. Hoe bestond het dat ik zover van mezelf was gegroeid, dat ik het haar waarmee ik van nature was gezegend, niet kon managen? Toen ik me dit realiseerde werd deze wanhoopsdaad een keerpunt in mijn kroesharig leven.
Ik besefte nu dat ik op z’n minst moest weten hoe ik mijn haar het beste kon verzorgen en dat ik een aantal basis kapsels moest kunnen maken. Er moest meer mogelijk zijn met kroeshaar dan een afro en kunstvlechten. En zo moeilijk kon het niet zijn.
Gretig als ik was om alles over kroeshaar te weten te komen, bestelde ik boeken via Amazon.com en kocht ik die paar “black hair” tijdschriften die te verkrijgen waren in de Nederlandse boekhandels. Dit was onbewust het ware begin van mijn transformatie naar kroeshaar.
Ditmaal beleefde ik heel bewust de overgang van gerelaxt naar kroeshaar. Ik liet kapsels maken om ze vervolgens een paar weken later zelf opnieuw te proberen. Geïnspireerd door de aangeschafte tijdschriften heb ik dit gedaan met onder andere Twists en Bantus. Ongelooflijk, maar ik die zo linkshandig was als het ging om kroeshaar, kon voor je het wist inderdaad enkele basis kapsels maken. M’n haar groeide als kool en niets voelde beter dan mijn gezonde, levendige, bloeiende krulletjes. Zelfs afkeurende blikken of lachende opmerkingen over mijn niet-zo-goed-gelukte kapsels deden niets af aan dit onoverwinnelijke gevoel van zelfacceptatie. Ik voelde me net Samson. Nu begon ik de macht en de kracht van haar te begrijpen en zo heb ik langzaam maar zeker een speciale band met dit prachtige haartype ontwikkeld.
Dit gevoel wil ik heel graag delen met alle vrouwen die ook eens moeite hebben gehad met het verzorgen van hun natuurlijk haar. Ik hoop uit de grond van mijn hart, dat dit boek mijn affectie voor kroeshaar, of slechts een deel daarvan, overbrengt aan de lezer, want ik ben van mening dat ons haar veel te vaak en veel te lang ondergewaardeerd is geweest.
Degenen die zichzelf herkennen in mijn verhaal en hun ervaring willen delen, nodig ik uit hun verhaal te mailen naar info@kroeshaar.com. Je kunt ook de website kroeshaar.com bezoeken en er je eigen dagboek beginnen of via een formulier je verhaal insturen. Bij voorbaat dank.
