Afgelopen zondag was het zover. Ik, het kleine zwarte meisje uit Suriname, zou op de Amerikaanse TV te zien zijn. Niet in een gewoon TV programma of voor een straat interview of zo, nee. In het programma Here and Now, een gerenommeerd actualiteiten programma dat experts en leiders aan het woord laat en tegelijkertijd aan de tand voelt.
Nee, ik was absoluut niet zenuwachtig voor of tijdens de opnames. Integendeel. Ik keek er zelfs heel erg naar uit want het is niet alleen een grote eer om uitgenodigd te worden door zo een platform, het is heerlijk stimulerend om een conversatie te voeren met iemand op nivo. Iemand die verstand heeft van de materie, jarenlange ervaring heeft in het interviewen van mensen en lastige vragen niet uit de weg gaat. Voor mij was dit een ideaal platform om mij te uiten. In een intellectueel kritische omgeving kan het onderwerp kroeshaar namelijk het beste besproken worden om de stereotypering van kroeshaar te niet te doen en gelijke haarrechten te realiseren.
Hoewel ik niet zenuwachtig was tijdens de opnames was ik eerlijk gezegd wel een beetje nerveus toen de tijd van de uitzending naderde. Het is namelijk altijd afwachten om te zien of de boodschap goed overkomt, maakt niet uit hoe goed je het bedoelt. Hakkelen, stotteren, heel vaak als ik in een discussie verwikkeld raak gooi ik er hier en daar nog een Nederlands woord tussen. Andersom is het niet erg, want Nederlanders en Surinamers verstaan wel Engels en begrijpen meestal wel waar je het over hebt.
Gooi per ongeluk een Nederlands woord in een Engelse conversatie en zie de vraagtekens op de gezichten. Ik hoopte dat dit niet was gebeurd tijdens het o zo leuke gesprek met Sandra Bookman, de host van Here and Now.
Samen met mijn pa die in Suriname woont en via skype kon meekijken en Amber, een 18 jarige danseres met Surinaamse roots, heb ik live zitten kijken naar de uitzending. Ik werd afgeleid door hier en daar texten, maar het was te gekke ervaring. De reacties doen me gewoon altijd goed.
Wat me opvalt is dat mensen altijd blij zijn wanneer ik Suriname noem. Dat vind ik grappig, want voor mij hoort het er gewoon bij. Mijn roots zijn letterlijk geworteld in Suriname, ik blijf een kind van Daisy Liong-A-Kong en Hertha Gladys Ritfeld, twee liefdevolle geboren en getogen Surinamers. Dus het maakt niet uit waar ik ga of sta, mijn (groot) ouders en Suriname zitten in mijn DNA, in mijn kroeshaar.