Gister was het dan zover. Ik mocht bij Real Sranan een presentatie en demonstratie houden over kroeshaar. In het kader van Keti Koti had de voetvalvereniging een programma vol inspirerend entertainment samengesteld.
De uitnodiging was voor mij super speciaal omdat mijn vader, Desi Liong-A-Kong, een van de oprichters is geweest van deze club en omdat mijn broer Jeffrey, al langer dan een jaar in de Marketing Commissie zit. Zelf heb ik drie jaar geleden een hele kleine bijdrage kunnen leveren door de opmaak van het boekje “60 jaar Real Sranan” te mogen doen, maar gister liep ik dus voor het eerst in mijn leven de club binnen en ik voelde me meteen thuis.
Niet alleen omdat mijn vader ook op de zwart-wit foto van het team van de oprichters staat, maar gewoon de sfeer, de warme mensen en vooral het gelach. Ik zeg het je, als Surinamers lachen kan de wereld niet vergaan. Ik heb altijd het gevoel dat een diepe bruisende Surinaamse lach iemand van de ondergang kan redden.
Een warmer ontvangst had ik dan ook niet kunnen bedenken. Als de mensen eenmaal mijn naam hoorden en wisten dat ik dochter van Desi (Liong) was kwam er steevast een smile gepaard met verhalen. Een heleboel verhalen die mijn pa ons, zijn drie kinderen, vaker had verteld kwamen tot leven.
Nu kan ik me het nauwelijks voorstellen, maar mijn vader is dus met de boot naar Nederland vertrokken nadat hij 300 Nederlandse guldens had gespaard. Een tocht die naar ik meen minstens een maand duurde. Daar gekomen heeft hij hard gewerkt en gestudeerd en opmerkelijk genoeg heeft zijn liefde voor voetbal er totaal niet ondergeleden.
Dat hij zo uit het warme Suriname op de ijskoude velden letterlijk evengoed uit de voeten kon, in die tijd, gaat mijn petje te boven. Toen had je geen verwarming, ja soms misschien een kacheltje en als ik die verhalen over de strenge winters aanhoor, realiseer ik me elke keer weer hoeveel hij hij eigenlijk zonder het te beseffen heeft doorstaan om het voor mij, zijn dochter, zoveel makkelijker te maken.
Ook wat het programma betreft verkeerde ik in goed gezelschap. Ik mocht namelijk het podium delen met onder ander Aspha Bijnaar, die ik niet alleen bewonder om haar mooie kroeshaar kapsels, maar ook als schrijfster van “Kasmoni” en “Kindje aan de ketting.” Daarnaast heb ik kennis mogen maken met de super talentvolle Zarayda Groenhart, mevrouw Isselt Dankoor die de historie van de Surinaamse hoofddoeken met zich meedraagt en veelzijdige muli-talent Yvonne Ristie die de avond gezellig aan elkaar heeft gepraat.
Het programma is iets uitgelopen maar ik had net genoeg tijd om het verband tussen Slavernij en Kroeshaar uit te leggen terwijl de modellen verschillende kapsels demonstreerden.
Melanta, de Easy Twist out, Anna en haar moder de Twist Out en Gail Olf, de Kumba Out. Alle drie hadden de Twist Out Hair Creme en de Curl Keeper van te voren gehad en ik was minstens even benieuwd naar het resultaat als de rest van publiek.
Alle drie waren verrast over hoe goed de producten waren. Gail had gedacht dat haar haar heel droog zou aanvoelen, maar niks was minder waar. Anna haar moeder zei dat ze vaker een Twist out had geprobeerd maar dat her resultaat nog nooit zo mooi was geweest en ook Melanta vond dat de producten haar haar ongekend zacht maakten.
Voor mij was het dus een super geslaagde avond. Naast Jorgen Raymann, mijn sponsor, de modellen en mijn broer die erg goed voor mij zorgt sinds ik hier ben, gaat mijn speciale dank ook uit naar Directeur Edwin Lieveld, van wie ik naast een warm welkom, ook nog een mooie bos bloemen kreeg, mijn eeuwenoude vriendin Moreen Dors, een kei van een vrouw die altijd voor me klaar staat, Guillaume Ellis de penningmeester die zo goed was opnamen voor me te maken en last but not least de charmante Jerry Mcintosch die mij uiteindelijk in het programma heeft opgenomen.
{gallery}01-2013/real{/gallery}
