Leven met mijn zus, Tineke, die een jaar ouder was dan ik, was een avontuur. Een avontuur in de ruimste zin des woords. Een ding was zeker, met haar verveelde je je nooit. Om je een beetje een beeld te geven, deel ik graag een van onze avonduren uit onze vroege jeugd.
Tineke en ik op de beach in Puerto Rico
Toen we een jaar of 10 waren gingen we met z’n allen op vakantie naar Venezuela, ma, pa, mijn broer Jeff, mijn zus Tineke en ik. Daar logeerden wij in een hotel op de eerste verdieping. Speciaal aangevraagd omdat mijn moeder niet van liften hield en een trapje hoog lopen, was zeker te doen.
Een van onze spannende dagelijkse tripjes bestond uit ijskoud water halen beneden in de lobby. Mijn vader had Tineke en ik geleerd om te vragen: ‘Agua frio por favor.’ Koud water graag. Zo leerden de dametjes ook nog Spaans in de vakantie. Wat wil je nog meer.
Daar gingen we dan, zogenaamd twee grote dames, kamer uit, trapje af op weg naar de lobby. Zo trots en stoer met een van die glimmende stalen ijswater kannen in haar hand, deed Tineke een perfecte job. Trots dat we waren!
Maar je begrijpt, dat je moeder niet van liften houdt betekent voor kinderen niet, dat jij niet van liften houdt. Ik weet niet of Suriname al liften had in die tijd, maar wij district’s kinderen, uit het dorpje Wageningen, vonden ze reuze, REUZE spannend en lieten eigenlijk geen gelegenheid voorbij gaan, om een lift in te stappen. Je snapt dat ondanks het feit dat we op de eerste etage logeerden, de verleiding toch wel groot was om de lift te pakken. De lift pakken was gewoon leuk.
Op weg terug zei Tineke dus, laten we de lift nemen. Ik, altijd toch een beetje van de wereld, zei hmmm ja misschien toch niet. Mamma en pappa hebben gezegd….
Maar je weet als jongste zijn er broers en zussen die je leren dat je niet per se naar mamma en pappa hoeft te luisteren. Ach meisje kom, kom gewoon, is leuk, even snel. “Mamma en pappa gaan het niet eens weten”, ken je die?
Ok, zusje overgehaald, we stappen dus de lift in en drukken op 1 voor de 1st etage. Daar is de reis tenslotte naar toe. Op het moment dat de lift in beweging begint te komen zegt Tineke: kijk op deze knop heeft die man gedrukt, laten wij dat ook doen!
Ik weer met mijn van de wereld zijnde blik, nee mang, maar voordat ik was uitgesproken stond de lift opeens stil. Woei! Woei! Paniek in de lift. Wat was hier nou opeens aan de hand?
Nu herinnerden we ons opeens dat mijn moeder bang was voor liften om het idee ooit vast te blijven zitten in een lift. Daar zaten wij dus, vast in de lift! Twee kleine Nederlands sprekende Surinamertjes, in een Venezulaanse lift en met een woordenschat van “Agua Frio por favor.”
Tineke begon te schreeuwen en te huilen: We zitten vast, we gaan mamma en pappa nooit meer zien! In eerste instantie wilde ik ook hard meehuilen, maar op een of ander manier begon ik toch een beetje op aarde te belanden, want dit leek serieus. En in mijn beleving klopte het totaal niet. Hoezo mamma en pappa nooit meer zien? Ik begreep niet goed wat er aan de hand was. Wat doe je dan als meisje van negen, vast in een lift met je zus van 10 jaar? Aangezien mijn Spaans nog niet toereikend was begon ik te roepen Help! Help! gewoon in het Nederlands.
Hoewel de wereld een eeuw leek stil te staan, geloof ik dat we nog geen minuut hadden vast gezeten toen de lift opeens weer opwaarts begon te gaan. Nou je begrijpt, toen we eenmaal op etage een waren beland na zoveel consternatie, renden we super hyper, onze hotel kamer binnen. Ready om ons avontuur te vertellen! Daar kwamen wij terstond weer voor een nieuwe verrassing te staan. Stokstijf bleven we nog bijna in de deur opening staan.
Wat wij kwamen aantreffen in onze normaliter zo gezellige hotel kamer was een huilende moeder, een vader die helemaal kletsnat, een lange broek aandeed en een broertje dat van heen en weer van ons naar ma en pa keek. Wat was nu gebeurd?
Op een of andere manier wist Jeff onze broer dat we de lift in waren gegaan. Hij had ons horen roepen. Hij is dus naar boven gerend met de boodschap, ‘mamma pappa, Tineke en Mireille zitten vast in de lift!’
Mijn moeder die interpreteerde dat als die kinderen zijn dood. Mijn vader die onder de douche stond, kwam eronder vandaan en trok gewoon op de automatische piloot een lange broek aan om om te gaan redden wat er te redden viel.
Ik zie de hele scene nog zo voor me. Jaren later liggen we nog dubbel om dit verhaal. Dit verhaal illustreert dus zo een beetje mijn zus, Tineke.
Lief, schattig, zo innemend dat ze je makkelijk op avontuur mee kon meenemen. Een avontuur dat in eerste instantie redelijk aannemelijk klinkt, opeens onvoorspelbaar en spannend werd met hier en daar de nodige en onnodige drama, een traan en een lach. Maar tenslotte liet ze je bijna altijd achter met een aandenken waar je jaren later nog om kon lachen.
Graag maak ik van deze gelegenheid gebruik om een ieder te bedanken die zijn en haar steun hebben betuigd. Weet dat de familie je dankbaar is voor jouw bijdrage, in welke vorm dan ook, tijdens haar ziekbed, ervoor en erna.
Heel speciaal gaat mijn dank, namens de familie uit naar Heidy, tante Irene, Chequita, Judith, Judith en Patty.
Lees ook: Tineke Liong, mijn zus, is er niet meer.
