Als ik iets heb meegekregen van de Nederlandse cultuur dan is het wel het calvinistische. “Doe gewoon dan doe je gek genoeg” was er bij mij dan ook heel lang niet uit te slaan. Hoewel ik langzaam maar zeker uit het juk kruip blijf ik wel erg Hollands nuchter. Ik laat me dus niet makkelijk gek maken. Op z’n Surinaams gezegd mijn hoofd groeit niet zo snel. Zelf voeg ik er aan toe mijn afro is al groot genoeg.
Toch kan ik niet ontkennen dat ik heel erg gevleid was toen de Port of Harlem Magazine mijn tentoonstelling Slecht haar op z’n Best in Manhattan vorig jaar indrukwekkend genoeg vond om mijn verhaal te publiceren. Gelukkig heb ik net mijn haar geknipt want eerlijk gezegd is mijn hoofd momenteel wel gegroeid en mijn afro zou misschien teveel van het goede zijn, nu het blad in de schappen ligt.
Wayne, uitgever en hoofredacteur van de Port of Harlem, belde mij nadat hij de tentoonstelling had gezien om te zeggen dat hij de foto’s geweldig vond en daarom graag mijn verhaal in zijn blad wilde opnemen. Dat vond ik uiteraard te gek. Nu moest ik wat vragen beantwoorden en foto’s opsturen.
Nu heb ik meer dan genoeg haar foto’s maar omdat het om mijn werk ging als fotograaf was een foto nodig met een camera in de hand. Dat was een probleem. Ik heb namelijk slechts een professionele camera. Een foto van mezelf nemen met camera in de hand was dus onmogelijk.
Na heel wat zuchten, ploeteren en zweten bedacht ik gewoon foto’s te nemen voor de spiegel. Op die manier komt de camera wil in beeld. Toen Wayne het verhaal hoorde vroeg hij ongelovig Voor de spiegel? Hoe heb je dat voor elkaar gekregen? Ik zie helemaal geen reflexie.
Daar heb je een professional voor nodig pochtte ik eerst lachend, maar daarna heb ik het gewoon uitgelegd. Het spiegel reflex probleem heb ik verholpen door te spelen met natuurlijk licht dat via verschillende kanten mijn kamer binnen komt. Gelukkig was het een super zonnige dag en was een flash onnodig. Als je dan de spiegel strategisch plaatst en speelt met de instellingen van je camera kom je er wel.
Voor nu geniet ik van het feit dat mijn werk wordt opgemerkt en meer nog wordt gewaardeerd. Niet omdat ik zo nodig op alle covers wil staan, maar omdat kroesedes eindelijk de waardering beginnen te krijgen die hen toekomt. De kunst en de schoonheid van kroeshaar is veel te lang onderbelicht gebleven. Het maakt mij alleen maar gelukkig om de kapsels in de schijnwerpers te plaasten en op deze manier een positieve bijdrage te kunnen leveren in de discussie over ons haartype.
