Na ik weet niet hoeveel jaar, heb ik voor het eerst weer bijna twee maanden, in Suriname doorgebracht. Dit was helemaal niet gepland. Wat ik mij had voorgenomen is om er in september te zijn omdat mijn vader echt bigi jari zou worden, 80! Door de ziekte van mijn zus ben ik echter veel eerder gegaan en ben ik er langer gebleven. Als ik nu terugkijk, ben ik haar ook en vooral voor deze tijd dankbaar.
Suriname beschouw ik als mijn thuis. Ik ben en blijf Surinaamse, waar ik ook ga. Toch is het altijd even wennen wanneer ik er weer ben. Het is net als wanneer je een lange vakantie achter de rug hebt. Even checken of alles nog hetzelfde is als toen je wegging. Aangezien ik ondanks alle verslagen, ook niet wist wat ik moest verwachten van het ziekbed van mijn zus, was het extra wennen.
Vooral het idee dat ze er niet meer, nooit meer, zou kunnen zijn, ging er bij mij zeker nog niet in. Ik probeerde het me wel voor te stellen hopende dat als het zo zijn, dat de klap minder hard aan zou komen. Niet echt een fijn idee om naar huis te gaan. Toch is thuis zijn altijd fijn. De Surinaamse warmte, de warmte van mijn vader en de familie maakt bijna altijd alles goed.
Vanaf dag een, ook nadat ik net was geland, ben ik naar het ziekenhuis, RKZ, gegaan. Gelukkig mocht ik bij mijn lieve nicht Heidy logeren, die in Noord woont. Vanaf haar huis was het een taxi ritje van hooguit 15 minuten of te wel 7 SRD. Dat was te doen. Twee keer per dag, ging ik naar mijn Tineke. In eerste instantie was het natuurlijk een grote schok, maar toen ik eenmaal over de ergste schok heen was, klinkt het misschien gek, ging ik er werkelijk met alle plezier naar toe. Ik was dankbaar dat ze er nog was, wist niet hoe lang ze nog had en wilde zoveel mogelijk bij haar zijn. Zo leerde ik vriendinnen van haar kennen, mensen van haar geloof en zo kon ik ook weer de banden met nichten die ik zo lang niet had gezien aanhalen. Het was altijd wel een innig samenzijn. Goed om mijn dag te beginnen en te eindigen.
Bezoekuur was van 10 tot 11 en van 6 to 7 uur. Ik ging altijd net iets eerder en bleef vaak ook ietsje langer wat gelukkig werd toegelaten. De overige tijd heb ik veel gelopen. Als het even kon liet ik de taxi staan voor een wandeling terug naar huis of gewoon door de stad. Lekker om je warrige gedachten te proberen op een rijte te krijgen, wat natuurlijk wel helpt, maar niet altijd even goed lukt. Wat altijd wel lukt is om leuke mensen tegen te komen, te genieten van de omgeving en en lekker te eten. Dat is Suriname!
Surinaams ontbijt; niks en nergens lekkerder!
Zo begon de ochtend meestal. Het meest luxe lekkerste en gezondste ontbijt ooit: verse papaya met jonge kokosnoot fijn gemalen in de blender. Voor degenen die het niet weten, ik eet al jaren glutenvrij. Dat betekent vooral geen blom, dus geen brood. Toen ik het voor het eerst hoorde, dacht ik ach, weer een van die modeverschijnselen, maar na persoonlijk advies ben ik het gaan proberen. Een jaar lang heb ik toen alleen maar casave brood gegeten. Wat we toen opviel is dat ik voor het eerst in JAREN, geen last had van allergien in de zomer. Ik kon het niet echt rijmen, maar ben toen naar een voedsel adviseur gegaan en zo ben ik officieel gluten vrij gaan eten. Zoals je ziet eet ik nu veel lekkerder!
Verpleegster Ritfeld aan het werk
Ik heb echt diepe bewondering voor verpleegsters. En elke keer als ik ze aan het werk zie groeit het. Deze verpleegster maakte met alle plezier hele mooie kapsels voor patienten. Ook Tineke’s haar heeft ze een paar keer gevlochten, met die zelfde smile.
Om de ene dag kwam mijn vader Tineke groeten. Hij had namelijk net zelf een operatie achter de rug voor een nieuwe heup. Een van de dagen zijn we na bezoekuur samen gelopen naar Soep Oso. Korte wandelingen waren goed voor hem. Die pindasoep vond hij heerlijk en ik heb genoten van een lekkere Bangbang salade.
Imro de taxichauffeur
Een van de dagen werd ik opgehaald door Imro, een taxichauffeur. Hoe we op het onderwerp kroeshaar zijn gekomen weet ik niet meer precies, maar opgegeven moment zei hij: Ja die mevrouw Mireille Tjon a kon van kroeshaar. Ik zei, bedoelt u Mireille Liong-A-Kong? Ja zei hij. Maar dat ben ik zei ik toen. Terwijl hij reed keerde hij zich wel drie keer om, ja, ik dacht het al, ik dacht het al zei hij toen. Het is een hele eer voor mij. “Wat u doet voor de Zwarte vrouw is geweldig”. Ik vond het zo leuk dat ik vroeg of ik een fotootje van hem mocht maken en gelukkig mocht het. Mocht je hem tegenkomen, doe hem de groeten en laat hem weten dat hij nu ook op kroeshaar.com staat.
Danitsia kwam ik tegen in de stad aan de Herenstraat. Ze herkende mij, zei dat ze trots is op haar kroeshaar en vroeg of ik nog activiteiten zou ondernemen. Inmiddels was dit me al meerdere malen gevraagd en omdat Dde demonstratie met de Going Natural Haarproducten bij Dio stond gepland, zei ik ja, blijf kijken. Het is altijd leuk om leden van kroeshaar.com in real life tegen te komen. Vooral als ze ook nog zeggen dat ze mede door de site trots zijn op hun haar!
Ayfarah San-A-Jong, geinterviewd voor Naturals of Su; Mijn angst was dat een kort kroes kopje me niet zou staan. Zij kwam naar me toe om zich voor te stellen, want we hadden mekaar nog nooit in levende lijve gezien. Hi zei ze, ik ben Ayfarah San-A-Jong, nichtje van Cliff San a Jong, die op uw site staat. Ze is niet alleen mooi, maar ook lief en lekker slim. Ayfarah geef les en volgt daarnaast een opleiding logopedie.
De in Lausanne, Switzerland wondende Nzinga Blankendal is de nieuwste aanwinst voor de organisatie Sofisa, voormalig UMA! Empowerment & Awareness Initiative. Na lange tijd was ze weer in Suriname op vakantie en dat was de ulitieme gelegenheid om elkaar persoonlijk te ontmoeten. Samen met Erna Aviankoi, die in Suriname woont zijn we wat gaan eten in ‘t Vat. Uiteraard ging het gesprek ook over haar. Daar kom ik gewoon niet onderuit. Nzinga heb ik toen de Clean Start en de Silky Shea Haarboter aangeraden. Haar mailtje daarna:
I love your Detox treatment! Mijn haar is blij 
Met mijn nichten in Dio om de Going Natural Haarproducten te halen.
Met de klein kinderen van Tineke was het altijd genieten!
Niet alleen bij Dio Suriname, maar ook bij M. Oemar waar de Going Natural Haarproducten verkrijgbaar zijn, heb ik een training mogen geven. Deze dames zijn dus opgeleid en kunnen vragen over kroeshaar en de producten prima beantwoorden. Dus mocht je vragen hebben, dan weet je waar je moet zijn.
Surinaamse groente
Uit M. Oemar gelopen, zag ik twee dames met heerlijke groenten staan. Ik kocht meteen kouseband en sopropo voor mijn pa en mijn nichtje, vier van elk. De mevrouw daarnaast die ook groente verkocht vroeg, Ie no wan tomatie, wilt u geen tomaten mevrouw? Ik zei nee, bedankt. Waarop die mevrouw bij wie ik wel kocht zei: ja neemt u ook tomaten terwijl ze zo een zakje tomaten van de verkoop mevrouw naast haar bij de rest van mijn groenten deed. Vijf SRD. Toen ik betaalde gaf ze het meteen door aan die mevrouw.
Dit is wat ik zo vaak zag ik Suriname, hoe mensen elkaar helpen. Er wordt zo vaak geroepen, “Zwarte mensen helpen mekaar niet”, maar dit was geen uitzondering die de regel bevestigd. Zwarte mensen, Surinamers helpen elkaar wel. Vooral daar waar het nodig is. Het hangt er ook vanaf waar je kijkt natuurlijk, maar dit is mijn ervaring geweest, meer dan eens.
Ochtend wandeling in Paramaribo Noord. Net voordat de zon opkomt. Ik was niet de enige op de been. Vooral vrouwen zie je lopen, heerlijk genietend van de koele frisse ochtend. Als je thuis komt voel je je als herboren en ben je ready voor de dag!
Die pomecitair boom bij mijn pa in de Feng Shui tuin, blijft dragen. Heerlijk!
Een middagje Colakreek; Marnix, de partner van mijn nicht bij wie ik logeerde, vierde zijn verjaardag lekker gezellig op Colakreek. Zo ben ik ook nog even buiten de stad geweest.
Eric Aikman sportleraar en mijn volleybal trainer toen mijn zus en ik nog bij Condor speelden, kwam ik ook tegen in de stad, vlak voor het ziekenhuis. We hebben hele leuke tijden gehad. Er waren dan ook oude team genoten aanwezig op de begrafenis van Tineke.
Deze mooie ketting van zaden heb ik van mijn nicht kado gehad. Wat een complimenten heb ik gehad. Zie je waarom ik van mijn familie houdt?
Met mijn oude mati van de AMS, de hard werkende Jerry A-kum die nu Directeur van Toerisme is, had ik afgesproken om wat te gaan drinken. Dat is altijd leuk en gezellig. Dit keer was het niet anders.
Ook van de AMS Robert. Hij had een paar mooie woorden voor me, vind je niet?
Eindelijk dan heb ik het boek Suriname Bekend(t) voor mijn vader op de kop kunnen tikken. Je weet het boek van Raoul Neijhorst zie: Ik ben een trotse Surinamer en sta in Suriname Beken(d)t
Met mijn 80-jarige vader
Na de begrafenis van mijn zus had mijn vader helemaal geen zin in feesten. Een etentje kon nog wel, maar feesten, dat echt niet. Diep verdrietig waren we allemaal, maar het verlies van een kind is het ergste wat een mens kan overkomen. Met dat besef en het feit dat je een 80 jarige dag niet zomaar voorbij kan laten gaan, zijn mijn broer en ik aan de slag gegaan. Op mijn vader’s “lijstje” stonden 75 mensen. Famileleden en goede vrienden. Maar ja, mijn pa heeft z’n leven lang gevoetbald, in de SVB gezeten, ASFA, Rotary en noem maar op. Ook mijn broer had wat mensen uitgenodigd en zo kwamen er zeker twee keer zoveel gasten naar de Feng Shui Garden om mijn pa te feliciteren.
Zijn partner Es Attaoellah had gevraagd om ook een slide show voor hem te maken en op aanraden van mijn nicht hadden we Humprey and Friends gehuurd om te zingen. Het is een band met leden die hun stem als instrument gebruiken. Ze zingen prachtig! Ook Powl Ameerali die jullie waarschijnlijk kennen van Suri Pop, heeft speciaal voor mijn pa gezongen. Het hoogte punt was echter toen de taart kwam en al zijn maties om hem heen stonden en voor hem zongen: Adi mi jere ….
Met verwonderende blik aanschouwde hij de zingende menigte. Het was letterlijk een prachtig gezicht, zo bij het schitterende kaarslicht. Ja, Tineke was er niet in levende lijve, maar dat moment was zo magisch dat ik me niet kon voorstellen dat zij en mijn moeder Hertha, niet aanwezig waren. De volgende dag zei hij dan ook tegen ons: het was een van de mooiste dagen in mijn leven. Voor Jeff, mjn broer en ik, was het “Mission accomplished.” Ondanks het diepe verdriet, het verlies van mijn zus, zijn dochter, de drukte rondom het organiseren van de begrafenis en de begrafenis zelf, zijn we erin geslaagd mijn vader een van de mooiste dagen van zijn leven te bezorgen. Het verdriet zal blijven, maar zo hebben we hem in ieder geval uit een dip gehaald en weer wat spirit gegeven. Ik heb het gevoel dat wij, alle drie de kinderen, dit voor elkaar hebben kunnen krijgen.
