Politiek Advies van een buitenlandse Surinamer die denkt dat ze het beter weet. Laat me beginnen met mij voor te stellen. Mijn naam is Mireille Liong-A-Kong, misschien ken je mij van kroeshaar.com, maar ik ben geboren in Nederland, opgegroeid in Suriname en nu woonachtig in de VS.
Als kind opgegroeid in Suriname, eerst Wageningen en daarna Paramaribo, heb ik niet alleen de onafhankelijkheid beleefd in 1975, met die prachtige vlag op het onafhankelijkheidsplein maar ook de ontwikkeling van onze eigen beginnende democratie, met een hoop gebabbel van hoogwaardigheids bekleders en de revolutie die daar een eind aan maakte in 1980.
De jaren 80 waren voor mij absoluut traumatisch, niet alleen vanwege de moorden (zie Kon Hesi Baka), ook omdat je na die tijd super voorzichtig moest zijn met je uitspraken. Van democratie was geen sprake. Hoewel ik politiek redelijk op de hoogte was heb ik in Suriname dus nooit kunnen stemmen. In ’87 toen ik de kiesgerechtigde leeftijd had bereikt was ik geslaagd van de AMS en ging ik naar Nederland om Informatica te studeren.
Zo kwam ik dus weer in een democratisch land te wonen waar ik algauw leerde dat als je niet goed gebekt was, er over je heen gelopen werd. Hier moest je je dus wel uiten om mee te kunnen tellen.
In Nederland was de politiek voor mij niet al te spannend. Er waren genoeg partijen, er was genoeg keus, maar het kwam altijd neer op twee grote partijen VVD en PvDA. Later mocht D66 van van Mierlo ook meespelen, maar heel veel verschil was later niet echt merkbaar. Andere partijen als Groen Links deden hun best maar kans om echt te winnen, dat zat er niet in.
Hoewel in Suriname de politiek langs rassen lijnen speelde was voor mij de overeenkomst tussen het Nederlandse democratie systeem en de Surinaamse duidelijk. Het meerdere partijen stelsel, de manier waarop politiek gevoerd werd en zelfs de manier waarop we met elkaar omgingen. Het kan ook bijna niet anders. We hebben tenslotte het Nederlandse politiek stelsel meegekregen.
Met al die politieke partijen kwam ik er nooit echt uit. Op wie zou ik eigenlijk stemmen en waarom? Wat was het beleids verschil dat ze zouden maken, wat voor invloed zou het hebben op mijn leven en de maatschappij in het algemeen? Uiteindelijk begreep ik het lakonieke gedrag van mensen die niet gingen stemmen omdat het toch geen verschil zou uitmaken, totdat ik naar Amerika verhuisde.
Nu ging ik dus van een democratie met meerdere partijen stelsel naar een met een twee partijen stelsel, maar dat niet alleen, hier is politiek spectakel. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik de hele ontwikkeling van de huidige President Obama heb mogen meemaken, van een community organizer tot presidents kanidaad en tenslotte, President. Zo is het gekomen dat ik democratie eindelijk begon te begrijpen.
Hele discussies heb ik gevoerd met Amerikanen, vooral Zwarte Amerikanen, die in eerste instantie geen interesse hadden in Obama maar pro Hillary Clinton waren. Niet omdat hij Zwart is ga ik op hem stemmen, ik denk dat Hillary meer kans maakt, ze zullen hem neerknallen voordat hij ooit zover komt, een Zwarte man gaat nooit winnen in dit land, waren allemaal argumenten die te horen waren. Zie Barack Obama, de 1ste zwarte president van Amerika?
In een land waar ras zo overduidelijk in beleids politiek is verweven en waar Afro Amerikanen duidelijk aan het korste eind trekken, kon ik me niet voorstellen dat deze zelfde Zwarte mensen niet eens de moeite namen om uit te zoeken wie deze nieuwe Zwarte kanidaad wel was. Juist als je argwaan had moest je dit wel doen, was mijn mening. De les voor mij was dat ook Zwarte Amerikanen weten dat politiek om meer draait dan alleen om ras.
Wat Obama daarna voor elkaar heeft gekregen is geschiedenis en dat was voor mij de grootste les. Maakt niet uit wie je bent of waar je voor staat, waar het om gaat in de politiek is dat je mensen achter je moet krijgen. Zo is hij uiteindelijk President geworden, Wit, Zwart, Republikeinen en onafhankelijken hebben op hem gestemd.
Het heeft absoluut geen zin om een zoveelste partij te beginnen omdat je het niet eens bent met elkaar zoals dat maar al te vaak gebeurd in Suriname. Je vraagt je af wie wint daarbij, de kiezer of de politiek?
Als buitenlandse Surinamer zou ik jokken als ik zei dat ik alle politieke partijen in Suriname ken, laat staan de ins en outs. Ik ben dus totaal geen expert maar zelfs als ik het fijne van elke politiek partij zou weten, zou ik je niet kunnen vertellen op wie je zou moeten stemmen, want op wie je stemt en waarom is en blijft persoonlijk. Het enige wat ik zeker weet, is dat je moet stemmen.
De belangrijkste les die al mijn politieke omzwerfingen mij namelijk hebben meegeven is de betrokkenheid of zoals President Barack Obama het zegt: “Democratie is not a spectator’s sport”. Hiermee bedoelt hij dat een stem uitbrengen het halve werk is. In een democratie hoor je degenen op wie je hebt gestemd ook aan hun woord te houden en dat is volgens mij het moeilijkste van dit politieke stelsel.
Dus als buitenlandse Surinamer die de verkiezingen volgt via Social Media en daar ook enorm van geniet, maar niet kan pretenderen te weten op wie je moet stemmen of waarom, geef ik ook geen advies. Wat ik wel kan doen is je succes wensen en dat doe ik bij deze want “Na ini Sranan mi kumba te beri.”
