Een Surinaamse vriend van me zei laatst tegen mij dat hij nooit meer zomaar op een Nederlander zou afstappen om wat dan ook te vragen. Verbaasd vroeg ik “waarom niet?”
Een Surinaamse vriend van me zei laatst tegen mij dat hij nooit meer zomaar op een Nederlander zou afstappen om wat dan ook te vragen. Verbaasd vroeg ik “waarom niet?” waarop hij het volgende verhaal vertelde. Toen hij studeerde in Boston, is hij ooit eens op een Nederlandse studiegenoot afgestapt. Hij vroeg “Hey jij bent toch Nederlander”? Volgens mij een vrij gewone vraag en een normale actie als je in een land zit waar je nagenoeg geen taalgenoten tegenkomt. Nou kennelijk niet voor deze jongeman. Hij reageerde super fel met “Don’t you ever, and I mean EVER talk Dutch to me again!” (Spreek nooit, maar dan ooK NOOIT meer Nederlands tegen mij, hoor je!). Die vriend van mij is hier zodanig van geschrokken dat hij dat dus wel voor gezien houdt. Hoewel ik me de schock na een dergelijke reactie wel kan voorstellen, dacht ik meteen ach die vent was gewoon een beetje gek. Gek is misschien een te zwaar woord, maar hij heeft wel een probleem lijkt mij. Het kan zijn dat hij voor Amerikaan wil doorgaan of dat hij zich schaamt om Nederlander te zijn. Wie zal het zeggen? Toch moest ik lachen om dit verhaal. Het deed me namelijk denken aan een mailtje dat ik een tijdje geleden had ontvangen.
In het mailtje vroeg de schrijfster of ik misschien de “vreemde” reactie kon verklaren van een collega van haar van Surinaamse komaf. Ze legde uit dat ze zeker ook wel bekend was met kroeshaar-issues. Ze was namelijk zelf Antilliaanse, maar dit was haar echt voor het eerst overkomen. Ze vroeg heel gewoon aan haar collega hoe vaak ze haar haren relaxte. Volgens mij een vrij gewone vraag en een normale actie als je in een land woont waar je haartype uniek is. Maar kennelijk niet voor deze dame. Aiaiai, o, o, o, dat had ze dus nooit moeten vragen. Deze “gekke” collega reageerde behoorlijk geraakt, ik denk minstens even fel als bovengenoemde jongeman, “Hoe kan je me zo een vraag te stellen? Zo vlak voor andere (witte?) mensen.
Net als het bovengenoemde geval met de jongeman, heb ik een zwaar vermoeden dat deze collega al het mogelijke deed om letterlijk haar “roots” te ontkennen. Of je nu geboren Nederlander bent of van nature kroese haartjes hebt, geen van beiden kan je veranderen. Je kan elke dag een pot brandende straight op je hoofd kwakken, om je haar glad te maken en de natuurlijke horloge veren te verbergen, ze zullen terug komen. Je kan van vandaag tot morgen Amerikaans praten en zelfs je naam aanpassen om je afkomst te verloochenen, maar het zal altijd deel van jou uitmaken.
Het lijkt me heel erg triest om zo diep ongelukkig te zijn, met een deel wat onlosmakkelijk aan jezelf verbonden is. In eerste instantie werd ik dan ook verdrietig over die reactie van bovengenoemde collega met haar “camouflage” haar, maar na het verhaal van die Nederlander, kon ik het in context plaatsen en de humor van beiden gevallen zelfs inzien. Iedereen heeft wel wat en je kan het zo zwaar of zo licht maken als je zelf wil. Ik ben blij met mijn kroeshaar en met mijn Surinaamse afkomst. Maar vergis je niet: “Elke gek heeft zijn gebrek.”
