Malcolm Jamal Warner, de Cosby ster over kroeshaar, dreadlocks en meer

Mijn interview met Malcolm Jamal Warner, bekend van de Cosby Show. Hij praat openhartig over zijn rol in de bekendste tv show, muziek, politiek en zijn dreadlocks. Een wereld gesprek.

MALCOLM-JAMAL WARNER

Hallo Malcolm. Bedankt voor dit interview. Ik weet dat je een vol schema hebt dus ik waardeer het ten zeerste dat je tijd voor dit gesprek uittrekt.

Bijna iedereen kent je van de Cosby Show maar kun je ons een beetje meer vertellen over je achtergrond? Waar ben je opgegroeid en wat voor soort kind was je?
Wel, ik ben geboren in New Jersey en heb daar gewoond tot mijn vijfde. Mijn ouders gingen uit elkaar en mijn moeder en ik verhuisden naar haar stad van oorsprong – Los Angeles. Mijn vader verhuisde naar zijn stad van oorsprong – Chicago. Als kind reisde ik op en neer van Los Angeles naar Chicago om de zomermaanden door te brengen met mijn vader en grootvader. Toen ik op mijn 13de de rol van Theo kreeg ging ik terug naar NY omdat meneer Cosby de show daar wilde opnemen.

Dit was fantastisch voor ons als kinderen omdat we in een echte New Yorkse omgeving opgroeiden inplaats van op te groeien als Hollywood sterren. New York gaf ons een realistisch perspectief, iets dat ik niet denk dat we zouden hebben meegekregen als we zouden zijn opgegroeid in LA met een rol in de nummer één televisie show ter wereld! Dus Los Angeles, Chicago en New York hebben alle drie een wezenlijk deel in mijn opvoeding gespeeld. Ik was een redelijk lief kind moet ik zeggen. Ik voerde nooit echt kattekwaad uit omdat ik niet in problemen wilde komen met mijn ouders. Zij hebben heel goed werk gedaan, ze hebben mijn innerlijk licht beschermd en me gekoesterd als jonge artiest.

Je bent een dichter met een gave voor woordspeling. Wanneer is dit ooit begonnen? Herinner je je eerste gedicht nog?
(Lachend) Ik begon als klein kind met schrijven. Toen ik 7 was vertelde ik mijn moeder dat ik óf een beroemd acteur zou worden óf een beroemde basketballer óf een beroemde dichter. Nu ik terug kijk besef ik dat mijn huidig leven het resultaat is van al die ideeën die ik toen bedacht had.

Hoewel ik me mijn eerste gedicht niet meer herinner, kan ik me wel eentje herinneren die ik als volwassene heb geschreven, een die mijn actieve deelname aan de heropleving van de ondergrondse gedichten scene opwakkerde. Het was in het jaar 1993. De plek was The Juke Joint, een van de twee plaatsen in LA waar je naar toe kon gaan om naar gedichten te luisteren. De eerste keer dat ik daar was had iedere vrouw een gedicht waarin ze een man met de grond gelijk maakten. Het leek wel of de avond een gelegenheid was om middels gedichten uit te drukken waarom mannen niet deugden. Ik voelde alsof we iemand nodig hadden die het op zou nemen voor de mannen. Dus ik kwam de volgende week terug met een gedicht dat “Mijn Vrouw” was getiteld. Het besprak de relatie vanuit het oogpunt van de man. Het begon:

““What I can’t understand is your plan
to leave me be
after years of trying to change your man
NOW you claim you don’t understand me?
Well, I don’t understand you, but that doesn’t mean we’re through
Imagine if I flipped the script and pulled that same bullshit on you…”

(Lachend) Mijn schrijven is met stellen en sprongen vooruit gegaan sinds dat gedicht, maar het sprak over het oogpunt van de man en gevoelens waarover we niet genoeg praten en die vrouwen niet genoeg horen. Het gedicht legde ook een deel van de verantwoordelijkheid bij de vrouw omdat ik het onjuist vind om alle fouten bij de man te leggen wanneer het op miscommunicatie tussen beiden aankomt.

Het gedicht kwam van zo’n eerlijke en universele plek dat iedereen die aanwezig was het begreep. De mannen vonden het fantastisch natuurlijk, maar zelfs de vrouwen knikten zo van “hmmm, hij heeft een argument.” Dat was het moment waarop ik besefte dat ik een andere manier had gevonden om zielen te raken. Op mijn manier. Mijn tweede cd is getiteld “Confessions of a Confused Romantic.” “Love & Other Social Issues” is een meer ontwikkelde uitdrukking van de kwetsbaarheid van de man in een relatie. En nogmaals, het zijn dingen waar we niet over praten, vrouwen horen hier nauwlijks wat van.

Wanneer ben je begonnen met het spelen van basgitaar?
Ik begon eind ’97 te spelen. Ik was in dienst van UPN voor de show “Malcolm & Eddie.” Ik ging van NBC en leren onder meneer Cosby – waarbij hij iedereen rekruteerde om de typische stereotype zwarte beelden bewuster te bestrijden – naar werken voor UPN. Juist een netwerk dat een marketing strategie voor de zwarte demografie gebruikte die sterk steunde op diezelfde stereotypische beelden.

Toen ik me realiseerde dat ik dit voor een bepaalde tijd zou moeten uithouden besloot ik dat ik een hobby nodig had. Iets dat niks te maken had met acteren of regisseren. Acteren was altijd mijn hobby geweest. Zelfs toen het mijn carriere werd, bleef het mijn meest geliefde bezigheid. Regisseren begon als een hobby en werd een carriere. Ik dacht dat als ik met een instrument zou beginnen dat het geen carriere zou worden. Ik had gezegd dat ik nooit een band zou beginnen of een cd zou opnemen. Ik begon, natuurlijk, na een jaar met Miles Long en ik begon in het LA club circuit te spelen. Met twee cd’s, tours en optreden op jazz festivals, is muziek die andere carriere geworden die ik dacht te kunnen vermijden!

Waarom basgitaar?
Ik zeg altijddat basgitaar mij gekozen heeft. Ik heb me altijd aangetrokken gevoeld tot de achtergrond wanneer het op muziek aankomt. Ik kreeg mijn eerste platenspeler toen ik 7 was. De eerste plaat die ik uit mijn moeder’s collectie haalde was Graham Central Station. Ik ben opgegroeid met Larry Graham, Paul Chambers, Ron Carter, Marcus Miller (door de muziek van Miles Davis en Luther Vandross), Verdine White, Louis Johnson, Bootsey, MeShell Ndege’Ocello en vele andere basgitaristen die werden gebruikt in hip hop muziek. Ze hadden allen een grote invloed op de manier waarop ik naar muziek luister. Ik dacht ook dat een basgitaar gemakkelijk zou zijn. Heel onnozel, dacht ik dat ik een basgitarist kon zijn zonder snaren en muziek theorie te moeten leren. Ik dacht alleen de basisnoten te kunnen spelen. Op het moment dat ik met de upright bas begon besefte ik dat ik de taal van de muziek zou moeten leren evenals al die andere dingen die ik dacht te kunnen vermijden, om de basgitarist te worden die ik wilde worden. Onvermijdelijk.

En hoe ben je eigenlijk met acteren begonnen?
Mijn moeder was altijd op zoek naar activiteiten die ik zou kunnen doen, buiten het thuiskomen van school, huiswerk maken en op straat rond te hangen met vrienden. Een seizoen was het basketball. Een andere was een acteer werkgroep waar ik me meteen toelegde op acteren. Ik vond het fantastisch! Ons eerste toneelstuk was “Alice, Is That You?” welke een beetje gebaseerd is op The Wiz. Ik had de rol van De Blikken Man. Ik was verzot op de terugroeping toen ik weer op toneel verscheen en boog terwijl mensen voor me applaudiseerden! Voor een kind is dat nirvana! Behalve dat stukje genoot ik ook van de speelplaats die het toneel me te bieden had. Zo is het begonnen dus.

De Cosby Show is een klassieker. Wat is het belangrijkste dat je hebt meegenomen uit die periode?
Er waren zoveel dingen. Werk ethiek was een belangrijke. Het bereikte het punt waarbij we maar 4 dagen per week werkten omdat meneer Cosby zijn vrijdag, zaterdag en zondagavonden doorbracht in Atlantic City, Las Vegas, Tahoe of een andere plek met zijn cabaret shows. Deze man had de nummer één televisieshow ter wereld maar hij werkte toch bijna ieder weekend. Het was op z’n zachts gezegd, indrukwekkend. Ik trok daaruit de les dat je echt hard moest werken, zelfs als je populair bent zodat je, wanneer de populariteit een beetje daalt – zoals iedere langdurige entertainer zal ervaren – je geen wanhopige carriere keuzes moet maken. Ik ben best wel kritisch over het soort werk dat ik aanneem omdat integriteit zeer belangrijk voor me is.

Dit is waarschijnlijk een moeilijke vraag om te beantwoorden, maar heb je een favoriete episode en waarom?
Ik heb zelfs een paar favorieten, maar de meest favoriete moet wel de eerste aflevering zijn waarin Theo aan Cliff meedeelt dat hij geen dokter wil worden zoals hem of advocaat zoals Claire.

Hij wil een gewoon mens zijn en als zij normale mensen waren zou hij geen greintje minder van ze houden dus ze moeten van hem houden zoals hij is. Hij eindigt zijn toespraak en het publiek applaudiseert zijn ontroerende eerlijkheid meteen. Cliff, die de gewiekstheid van zijn 13-jarige zoon meteen doorheeft, antwoord: Theo … dat is het domste dat ik ooit heb gehoord in mijn leven! Geen wonder dat je alleen maar onvoldoendes krijgt! Je bent bang om te studeren omdat je denkt dat je brein zal ontploffen en uit je oor zal lekken.” Cliff Huxtable confronteert het kind met zijn stomme redenen om niet te studeren en wordt boos met hem omdat hij zijn best niet doet. Hij eindigt met deze klassieker: “Je gaat studeren omdat ik het zeg. Ik heb je op deze wereld gezet en ik kan je er ook uit halen.” Het is het moment waarbij als ouder alle reden simpelweg verdwijnt. Ik vindt dat moment fantastisch omdat dit het moment zou zijn in ieder ander komische tv-serie waarop muziek zou aanvangen na de toespraak van dat kind, de vader zou de zoon hebben omhelsd, zijn excuses aanbieden en hij zou hem hebben verteld dat hij gelijk had en dat hij van hem hield en het zou het einde zijn van de show.

Cliff heeft Theo omhelsd en verteld dat hij van hem hield, maar niet voordat hij hem op zijn nummer had gezet. Dat moment duidde aan dat deze show anders was dan de andere shows. In de Huxtable wereld was het niet zo dat de kinderen hun wil konden opleggen aan volwassenen.

Een tijdje terug was ik naar de episode aan het kijken waarin Theo een oorbel heeft. De scene op het bed waarbij Cliff probeert een kijkje te nemen op Theo’s oor liet me schateren. Ik was alleen in de woonkamer aan het schuddebuiken. Ik belde meneer Cosby op en zei tegen hem: “Hey man, we waren grappig.” Hij zei: “Je hebt groot gelijk!”

Hoewel ik dankbaar ben voor de zegening om deel te hebben uitgemaakt van zo’n succesvolle show, was het een beetje moeilijk om in het midden van al het gejuich, een volledig besef en waardering te hebben voor de show. Nu ik eindelijk genoeg afstand heb tot het punt waarop ik mezelf niet meer bekritiseer terwijl ik het aan het kijken ben kan ik van de afleveringen genieten als een normale kijker.

Ik kan het zien en lachen en eindelijk waarderen wat anderen eraan hebben gehad. Ik vond Theo altijd zo flauw maar nu begrijp ik zijn charme volledig. Mijn vrienden vinden het grappig dat ik tegenwoordig zo vaak naar de Cosby Show verwijs. Dit kan gek klinken, maar ik ben me er kort geleden ervan bewust geworden hoe belangrijk de invloed van de relatie tussen Cliff en Claire altijd is geweest op mijn eigen relaties. Ik ben gewoon gek op vrouwen. Maar de manier waarop ik van MIJN vrouw hou is op de Cliff Huxtable manier. Dat is tot de dag van vandaag een van de pleziertjes die ik krijg als ik de show bekijk – hoeveel liefde er in dat huishouden was.

Een van je laatste films die ik heb gezien was getiteld I believe Fools Gold. Hoe gingen de set en de opnames?
Vijf maanden in Australië op andermans kosten. Moet ik nog meer zeggen? Het was gewoon fantastisch. We kwamen tegen het begin van de zomer aan en het was echt als een betaalde vakantie. Matthew McConaughey en Kate Hudson waren erg gaaf. Een film met een groot budget gekoppeld met gave hoofdrolspelers is altijd leuk!

Wat is de volgende stap voor je in acteren? Kunnen we je binnenkort in een andere film verwachten?
Op dit moment ben ik meer met muziek bezig. Ik ben bezig geweest met het promoten van mijn tweede CD, “Love & Other Social Issues.” We gaan nu aan de derde CD beginnen. Muziek is de passie en de andere carriere die mijn creativiteit voldoet tussen het acteerwerk door. “Fools Gold” was mijn laatste studiofilm en is nu uit op DVD (net als de onafhankelijke film “The List” met Wayne Brady). Ik heb ook mijn solovoorstelling getiteld, “Love & Other Social Issues” die op de westkust in première is gegaan. We hebben hele goede recensies gekregen – het soort dat je niet kunt kopen. Dit was al moeilijk te geloven, op dit moment zijn we hard aan het werk om het op Off Broadway te krijgen. Ik ben erg geïnteresseerd om over te stappen naar meer filmwerk. T.v. is goed voor me geweest dus ik zal nooit mijn rug ernaar toekeren, maar als artiest ben ik altijd op zoek om mijn grenzen te verleggen. Ik ben heel nauwkeurig over het werk dat ik gekozen heb dus geloof me, als ik een interessant t.v. project tegenkom zal ik het zeker niet weigeren.

En je bent natuurlijk ook een dichter. Hoe schrijf je? Ik bedoel, doe je het tussendoor op de set, als iets in de studio je inspireert of moet je echt helemaal alleen zijn, ver weg van je werk?
Inspiratie komt wanneer het komt. Terwijl ik in slaap probeer te vallen, terwijl ik auto aan het rijden ben, als ik onder de douche sta, tijdens het scheren en soms terwijl ik aan het wachten ben op de set.

Mijn eerste Miles Long liedjes waren gedichten die ik op de muziek die we maakten zette. Tegen het einde van de opnames was het moment waarop ik daadwerkelijk muziek begon te schrijven. Dit bracht me terug naar de periode waarin ik rijmpjes schreef omdat ik een rapper wilde worden. De uitdaging was dus om naar de muziek toe te schrijven, niet alleen rijmpjes schrijven. De key was om nog steeds op een dichterlijke wijze te schrijven. Ik heb nog steeds een heleboel stukken die gewoon beter zijn als gedicht. Ze komen niet tot hun recht als ze op muziek worden gezet. Daar tegenover staat dat ik andere stukken heb geschreven die niet als gedicht kunnen functioneren omdat ze volgens het structuur van een lied of muziek geschreven zijn.

Je muziek is prachtig. Je bent een goede bassist en ik vond het grappig dat je op je myspace pagina vertelt dat mensen echt verrast zijn dat je goed bent. Waarom denk je dat dit het geval is?
Omdat er een soort stigma is wanneer een acteur de overstap maakt naar muziek. Tegenwoordig is het gemakkelijker voor een zanger of rapper om in de film of t.v. wereld aanvaard te worden. Ik denk echter dat mensen zich niet realiseren dat er een tijd was dat je moest kunnen acteren, zingen en dansen om als een voltooid artiest te worden beschouwd.

Het zou dus geen verbazing moeten veroorzaken dat acteurs ook zangers zijn of op het minst muzikale aanleg hebben. Was ik echter een zanger, dan zou ik waarschijnlijk moeilijker worden geaccepteerd omdat het is alsof een zanger of acteur, hoe fantastisch ze ook zijn, moeilijker acceptatie krijgen van het publiek als ze eerst bekend staan als een acteur. Maar omdat ik eerst een dichter en musicus ben zonder een platenlabel die me voorschrijft wat voor muziek ik moet maken, heb ik de mogelijkheid om zo eerlijk en passioneel te zijn als ik wens.

Het staat me toe om een frisheid in de muziek te hebben. Dit is iets waarnaar mensen snakken. Ik zeg altijd dat mijn muziek is voor mensen zoals ik. We zijn opgegroeid met hip hop maar het spreekt ons niet meer aan omdat we niet langer die doelgroep zijn. We willen iets met meer raffinement – we willen onze hoofden op een ritme bewegen maar we hebben woorden met diepgang en – laten we eerlijk zijn – sexy woorden die ons fantasie stimuleren.

Mijn muziek is jazz funk – niet te jazzy om de hipheid niet te verstoren, maar jazzy genoeg om de zinnen te stimuleren. Het klinkt goed op CD maar het is fantastisch om live te horen. Daar komt nog iets bij kijken, mensen denken nog steeds dat ik ‘Theo’ ben. Ze zijn altijd plezierig verrast om te ontdekken dat Theo nergens te vinden is. Laten we het zo stellen, mijn live show is totaal anti-Theo. Ik vind dat leuk omdat onze live shows het publiek, ondanks hun liefde voor Theo, de kans geven om kennis te maken met Malcolm en van hem te houden (trouwens, hij is van legale leeftijd en charmanter).

Is het moeilijk om tussen muziek en acteren te kiezen?
Ik weet het niet. Ik kies niet. Ik ben altijd met muziek bezig, zelfs als ik aan het acteren ben. Ik weiger geen acteerwerk vanwege muziek. Het is niet nodig. Het is me nooit overkomen. Muziek is heel goed voor me geweest omdat het me toestaat mezelf uit te drukken op manieren waarop ik me niet kan uitdrukken als acteur of regisseur, maar ik heb geen enkel plan om mijn acteerwerk de rug toe te keren. Het zal altijd een passie van me zijn en ook een levensvatbare en nodige manier om me uit te drukken.

Je zei dat muzikanten altijd druk zijn. Wat zou je ideale opstelling zijn voor Miles Long als iedereen beschikbaar zou zijn en wanneer/waar zou de ideale plek zijn om op te treden?
Wel, allebei mijn CD’s waren onafhankelijke producties en ze waren ook onafhankelijk verspreid dus ik heb geen platenmaatschappij of tour budget.

Wanneer ik van huis moet optreden gebruik ik locale musici. Ik speel zo vaak in New York, DC, Atlanta en Chicago dat ik daar bandjes heb – kerels die mijn show een paar keer hebben gedaan en mijn materiaal al kennen, de flow etc. In andere steden kan ik van tevoren iemand verantwoordelijk stellen om als een soort van muzikaal directeur op te treden en de rest van de band samen te stellen. Ik arriveer, we oefenen twee keer en we treden op. Het is leuk omdat het me de kans geeft om met verschillende muzikanten op te treden wat mijn eigen optreden weer beïnvloed. Een ideaal scenario zou zijn om een tour te doen – b.v. met een tijdsduur van 6 weken – met dezelfde muzikanten zodat je na een paar weken te hebben gerepeteerd en shows te hebben gedaan je de band zo kan samenstellen. In de situatie van een band is het niet alleen de noten spelen – iedereen die je aanneemt kan dat. Het gaat om het gevoel, de vibratie, en je bandleden goed genoeg kennen zodat je bijna kunt zeggen dat je ze spiritueel aanvoelt. Dan kun je een bepaald niveau van magie scheppen. Zoals mijn situatie nu is, kan ik dat nog niet doen maar ik weet dat het binnenkort wel zal kunnen…natuurlijk met de gave, reusachtige en super comfortabele tourbussen.

We hebben minstens een favoriete auteur gemeen, Wayne Dyer. Hoe vond je “Your Ultimate Calling” en wat denk je dat je Ultieme Roeping is?
Ik vond het machtig. Ik was het aan het lezen terwijl ik ook opnieuw bezig was met zowel “A New Earth” en “Conversations With God (boek 3)”, en ik vond zijn spirituele boodschap consistent met wat ik al aan het lezen was.

Ik heb Dr. Dyer’s boek gekozen omdat ik op een punt was waar ik inspiratie nodig had – sommige dagen ben ik niet zo helder. Ik ben het nog steeds aan het verwerken omdat ik nog niet duidelijk weet wat mijn ultieme roeping is.

Het is wel duidelijk dat het om lesgeven gaat maar ik weet niet precies hoe ik daar invulling aan moet geven. Op een simpele wijze onderwijs ik puur door de manier waarop ik mijn leven leef. Ik onderwijs zeker door middel van mijn muziek en gedichten. Er was een periode waarin ik ben gestopt met op scholen en met jonge mensen te spreken omdat ik gefrusteerd was dat mijn boodschappen van eigen liefde, zelfvertrouwen, verantwoordelijkheid voor jezelf, verantwoordelijkheid en positivisme, beschouwd werden als cliché omdat deze kinderen liever Tupac, Biggie of Snoop aanhoorden.

Het was frusterend omdat deze kinderen de grote leugens die deze rap artiesten verkochten blindelings geloofden. Ik was ook tegen mijn eigen schijnheiligheid aan het vechten omdat ik naar dezelfde hip-hop luisterde. Maar ik wist beter en ik kende hip-hop voor de zogenaamde ‘gangsta rap’ dus ik was niet zo vatbaar voor de boodschap.

Toen ik gedichten ontdekte vond ik een andere manier om mijn boodschap over te brengen op een manier waarin jongeren zich konden herkennen. Ik heb een manier gevonden om te laten zien dat positief zijn niet cliché is. Je kunt positief en nog steeds ‘cool’ zijn. Je kunt slim zijn en nice en nog steeds ‘cool’ zijn.

Ik zal eerlijk zijn, er zijn nog steeds momenten waarop ik gefrusteerd raak omdat ik niet weet of iemand luistert of zelfs enige waarde hecht aan mijn woorden, maar ik denk altijd aan wat een leraar eens tegen me zei: “Als docent zul je nooit weten hoeveel mensen je echt raakt maar je moet doorgaan met doceren omdat er mensen zijn die ontvangen wat je aan het leren bent en die het nodig hebben.” Dat drijft me. Tenslotte is mijn leven te gezegend om alles wat ik aan het leren ben voor mezelf te houden. Ik vind het machtig als Dr. Dyer zegt dat je alles wat je voor jezelf wenst, meer voor een andere moet wensen.

Wanneer ben je met locs begonnen en waarom?
In April 1997. Het was een periode van vasten via de Master Cleanse methode en omdat ik niet in een sociale omgeving wilde zijn bracht ik een heleboel tijd alleen door. Gedurende deze periode van eenzaamheid heb ik die beslissing genomen. Het was dus een spirituele beslissing.

Voor sommigen zijn locs een stijl. Voor anderen, een spirituele gewaarwording. Voor jou was het dus een spirituele beslissing?
Nou, om eerlijk te zijn, allebei. Wel, het is meer een verklaring dan een stijl. Ik ben een verbintenis aangegaan toen ik besloot om mijn haren te laten lokken.

Het is een stijl die veel acteurs achterhoudt of ze moeten hun haren afknippen om rollen te kunnen aannemen. Ik was zeer bekend met het stigma verbonden aan ‘dread’locs dus ik wist dat het feit dat ik locs had, het minder dreigend zou maken. Ik vond het verschrikkelijk om te zien dat Isiah Washington zijn haar moest knippen, dus in overweging nemende dat ‘Malcolm and Eddie’ al voor een tweede seizoen opgepikt was, wist ik dat het makkelijk voor mij was om locs te hebben. Ik had namelijk al werk had. Ik dacht niet dat UPN een probleem zou hebben met mijn locs. Mijn haar was nooit ter sprake gebracht als een probleem.

Wat betreft de spirituele kant van dit alles, ik had mijn moeder’s ervaring met haar locs al bestudeerd. Ik plaagde haar toen ze begon met het draaien van haar haar omdat ik niet dacht dat ze het serieus zou laten lokken. Ik peste haar dat ze meedeed aan een rage omdat een heleboel mensen aan het draaien waren maar echt lokken is een ander verhaal. Toen haar haar echter begon te groeien zal ik letterlijk de transformatie in haar.

Zoals je weet, kun je een heleboel dagen hebben waarop je haar voor geen meter wil zitten als je in het locs proces zit maar ik zag hoe ze zelfs die dagen uithield door middel van een wrap, sjaal of hoed. Ze liet me zien dat je zelfs op die slechte dagen je best moest doen en gewoon door moet gaan met het proces. Het gaat erom hoe je zelf vindt dat je eruit ziet en hoe je je voelt over jezelf. Ik zag dat extra stukje trots dat ze uitstraalde als ze aan het lopen was en haar zelfvertrouwen groeide. Het was fantastisch om te zien. Dat was mijn diepere spirituele connectie en ook een gevoel van mijn persoonlijkheid.

Hoe lang had je loks? Waarom heb je ze afgeknipt?
Ik heb altijd gezegd dat ik mijn loks 10 jaar zou dragen. Het is 10 ½ geworden. Ik was er klaar voor. Mijn manager en mijn agents hadden al jaren gesuggereerd om ze af te knippen. Zij vonden dat mijn haar me weerhield werk te krijgen. Ik had altijd geweten dat er een mogelijkheid bestond dat ik mijn locs moest afknippen voor een rol. Stel dat ik een activist uit de jaren 60 moest spelen b.v., maar het idee dat ik mijn haren moest knippen alleen maar om naar audities te gaan was lachwekkend.

Hebben ze me benadeeld? Ik weet het niet, maar ik heb 5 speelfilms en 3 televisie shows gedaan met mijn locs op mijn hoofd. Zou ik meer hebben kunnen werken? Wie weet? Maar ik heb het zeker geen rol laten spelen in de belangrijkste persoonlijke reis die ik nodig had in mijn leven. Iedereen die ik met locs die ik heb gesproken hebben me geadviseerd ze niet af te knippen totdat ik er echt klaar voor was. Zij hadden dat wel gedaan en ze hadden er spijt van. Goapele was de enige die ik kende die had gewacht totdat ze klaar was en ze had dan ook geen spijt. Zij was een van degenen die mij ervan overtuigden mijn eigen tempo te volgen.

Hoeveel tijd is er verstreken tussen erover nadenken en ze daadwerkelijk af te knippen?
Toen ik 9 ½ jaar bereikte wist ik dat ik 10 jaar aan het bereiken was. Dus